Misschien herken je dit. Je zou het liefst willen wegkruipen in je veilige en warme huis en je afspraak met vrienden afzeggen. Twee uur fietsen naar een afspraak en weer twee uur terug doemt namelijk opeens als berg voor je op. Helemaal als je daarna nog beloofd had om met deze mensen een paar uur te gaan wandelen. Die berg is ineens als Mount Everest zo hoog. Er ligt dan wel geen sneeuw op die toppen, maar het miezerregent en het is guur. 

Ik wilde de T-shirts voor ze meenemen die ik mijn nichtje in Nederland had laten bedrukken met het Permamed logo erop (Permamed is de naam van de permacultuur vereniging op Mallorca). We waren allebei nogal met lage energie, maar manlief zal daar niet gauw aan toegeven. Zijn motto: 80 percent of success is showing up. Het idee dat we ook kunnen gaan zonder ook nog eens een paar uur te wandelen, stelde me iets gerust. De Mount Everest werd wat minder hoog. Op de fiets dan maar en dan zien we wel. Het is een manier om je toch overeind te hijsen.

Mandy, een Amerikaanse vrouw die al decennialang op het eiland woont en Permamed heeft opgericht, is als een soort moeder van het clubje. Ze had niet verwacht dat we nog zouden komen met het slechte weer en was blij verrast. Voor haar zijn we helden zonder auto, die alles met de fiets doen. Word er soms verlegen van en moet er altijd een beetje om lachen als ze ons aan anderen voorstelt: als een soort doorgewinterde eco warriors. Je steekt er natuurlijk al gauw bovenuit als je een paar uur fietst om iemand te bezoeken. Maar goed, dat ging me zondag dus niet heel makkelijk af. Dorus evenmin. Maar Mandy had liters vers sinaasappelsap klaarstaan bij aankomst. Sap van sinaasappels uit haar eigen boomgaard. En verse koffie en koekjes. Een warm welkom.

Zij en haar man zijn maritiem bioloog. Ik hou van hun verhalen over toen ze op schepen werkten aan programma’s ter bescherming van zeedieren. Mandy soms maandenlang als enige vrouw op een schip. Ook werkten ze allebei in Alaska in extreme omstandigheden. Barre kou en beren waren voor hen usual business. Mandy’s echtgenoot werkte eerder ook voor het Wereld Natuur Fonds en nu als zelfstandige vanuit Mallorca voor een wildlife-organisatie in Alaska.

Andere tijden zijn aangebroken met de komst van Trump. Fondsen zijn bruut gekort. Het is echter nog maar de vraag of dergelijke contractbreuken standhouden bij de rechter. Dus niet alleen de DEI-sector (Diversity, Inclusion & Equity) ondervindt consequenties in het nieuwe Trump tijdperk, ook de bescherming van natuur en wildlife zal het merken. Hopelijk wordt de soep niet zo heet gegeten als die wordt opgediend en wordt de botte bijl van Trump niet overal zo roekeloos ingehakt. Zo komt het tenminste wel over. Ik zou me daarin verder moeten verdiepen om daar echt iets zinnigs over te kunnen schrijven. Maar Trumps neiging (en die van radicaal-rechts) om diversiteit-en ‘wokebeleid’ overal de schuld van te geven, wordt zo langzamerhand net zo bizar als de nieuwe woorden van woke-links, zoals ‘misgenderen’ of vrouw niet meer vrouw maar ‘lichaam met een vagina’ noemen. Beide vind ik een vorm van extremisme.

Enfin, terug naar de lage, sombere energie van de afgelopen dagen: komen opdagen (en niet meer dan dat) kan bevrijdend werken. 

Tot slot een mooi en toepasselijk stukje tekst van de Amerikaanse dichteres Mary Oliver:

“If you suddenly and unexpectedly feel joy, don’t hesitate. Give in to it. There are plenty of lives and whole towns destroyed or about to be. We are not wise, and not very often kind. And much can never be redeemed. Still life has some possibility left. Perhaps this is its way of fighting back, that sometimes something happened better than all the riches or power in the world. It could be anything, but very likely you notice it in the instant when love begins. Anyway, that’s often the case. Anyway, whatever it is, don’t be afraid of its plenty. Joy is not made to be a crumb.” (Mary Oliver from the book Swan: Poems and Prose Poems). 

Con Amor,

Eva 

Beeld: Brienne Hong/Unsplash