Eergisteren scrolde ik door een map met blogposts en ik kwam een post tegen van einde vorig jaar die ik uiteindelijk niet gepubliceerd heb. Ik las ‘m nog eens na, vandaag precies een jaar geleden geschreven, en ik begrijp wel waarom ik deze uiteindelijk niet de wereld in heb geslingerd.

Ik beschreef een jaar, 2024, waarin ik me vaak druk had gemaakt. Om redenen, die waarschijnlijk door sommigen lang niet altijd begrepen zouden worden. Ik schreef dat ik nog nooit eerder zo pissed off was geweest als in 2024. Boos vanwege zo veel onbegrip in de wereld, de leugenachtige media, maar ook de maskers die zo bruut waren afgedonderd bij mensen die ik hoog had zitten, ver weg, zoals sommige schrijvers die ik bewonderde en bepaalde politici die ik waardeerde, maar ook dichterbij, van hen die ik anders had ingeschat. Het was een jaar van openbaringen die ik beschreef; een soort brute ontwaking uit een wereld die tot nu toe niet al te verdorven was geweest.

Het werd uiteindelijk een lange klaagzang, waarvan ik bij het herlezen dacht: wat een zeikverhaal zeg; het mag dan allemaal waar zijn, niemand is gebaat bij deze jammerklacht. Dus stopte ik het diep weg in de folder blogposts 2024 om een jaar later weer ’s te lezen. Mijn ogen bleven hangen bij het einde. Ik schreef: “Over een aantal dagen breekt een nieuw jaar aan. Ik hoop te werken aan de dingen waar ik wél invloed op kan uitoefenen en meer te zijn zoals een stoïcijn.” 

Ik kan me niet herinneren dat ik dit jaar actief en bewust dit voornemen heb uitgeoefend. Maar toen ik de zin nog eens overlas, bedacht ik dat ik in het jaar 2025, dat over vijf dagen voorbij is, wel een kalmer gemoed heb gevonden, waarin ik heb losgelaten, geaccepteerd en meer naar mijzelf geluisterd heb zonder al te veel afleiding en lawaai. De sociale media heb ik bijvoorbeeld grotendeels achter mij gelaten, in ieder geval Instagram en zo heel af en toe kijk ik nog even op X voor het allerlaatste nieuws (Bluesky is drie keer niks). Geen nutteloze discussies met hatelijke vreemden, geen misselijkmakende leugens met duizenden hartjes, geen neppe problemen van anderen. Het is uit mijn zicht, geen afleiding en lawaai meer, er is al genoeg om je mee bezig te houden. Wel jammer dat ik de berichten van vrienden en familie niet meer zie.

Waarin ik in 2024 vooral alleen innerlijk vocht over zaken die totaal buiten mijn controle en invloed lagen, is dit afgelopen jaar hoofdzakelijk een jaar gebleken waarin ik heb kunnen stilstaan bij datgene waarop wél enige invloed bestaat en meer in het huidige moment te leven in plaats van steeds achterom of vooruit te kijken (ook dankzij De kracht van het nu van Eckhart Tolle dat ik grotendeels herlezen heb) en, je zou het gerust zo kunnen noemen, er is meer innerlijke rust gevonden. Ook het afgelopen jaar gaf een les: liever een ongemakkelijke waarheid dan een comfortabele leugen. En daar waar maskers zijn afgevallen, hebben ook weer nieuwe gezichten hun intrede gedaan. Om te kunnen respecteren en bewonderen om wie zij zijn. Om te kunnen koesteren. 

Ook de bomen, planten, dieren en wonderen, zoals zonnepanelen, die ook als het al een week lang regent (zoals nu op Mallorca) voor een warme douche kunnen zorgen, spelen mee in de rust. Kortom: alle warmte om je heen als ‘de wereld’ zich van haar kille kant laat zien. 

Mooie Tweede Kerstdag & Veel Geluk En Inspiratie In Het Nieuwe Jaar Wens Ik Je Toe! 

Con Amor y Paz,

Eva