Het neerkijken op de ander,
op hem, de voorbijganger, met een keppeltje op zijn hoofd.
De minachtende woorden die jaren later niet alleen nagalmen,
maar stevig hun weg boren door straten en mensenharten.

Het daaropvolgend maar zwijgen
We willen toch niet als racist, islamofoob of aanhanger van de Israëlische politiek bekend zijn?
Of het “antisemitisme” maar gijzelen
Want wie kritiek heeft op het heilige land maakt hem of haar toch tot regelrechte verrader?

Spreken we ons uit, staan we op en verzetten we ons
als deze man zijn koffer pakt en moet vluchten voor zijn bestaan?
Of als zijn joodse moeder, die de hel op aarde overleefde, met vlammen en messteken in haar oude lijf alsnog de dood wordt ingejaagd?

Sluiten we liever onze ogen,
omdat we niet aan de verkeerde kant willen belanden?
Kijken we aangenaam door de glazen van die warme, roze bril,
waarbij we vinden dat we alle verschillen tussen mensen moeten omarmen?

Of bevrijden we ons van onze “gevoeligheden”,
de politiek gewenste opvattingen,
de lafheid, de onverschilligheid
en laten we ons mens-zijn spreken met een koffer vol verhalen
die ons hart voor altijd hebben geraakt?

En verzetten we ons met hand en tand
tegen het sijpelende gif, de minachting, de dodelijke teneur?

Ons blijvend laten afleiden door discussies,
die het sijpelende gif langzaam maar zeker verder doet verspreiden
Sijpelend langs de kieren, in de gaten en door de ruimten
We vergeten, het is dodelijk.

Bekijk het verhaal van Edith Eva Eger, ballerina van Auschwitz:

Con Amor,

Eva