Begin deze week zag ik beelden voorbij komen uit mijn oude, geliefde stad Amsterdam, die mij erg geraakt hebben, waaronder dit droevige beeld dat inmiddels de wereld over is:
De man en een klein kind, nazaten van overlevenden van de Holocaust, op weg naar de opening van het Nationaal Holocaustmuseum afgelopen zondag, hebben niets te maken met het dodelijke geweld dat zich nu al maandenlang in Gaza afspeelt. De komst van de Israëlische president, Yitzhak (Isaac) Herzog, naar Amsterdam was ongewenst bij een deel van de Nederlanders vanwege de oorlog van Israël tegen Hamas in Gaza, dus werd er hevig geprotesteerd.
We zien het al langer: het blijkt maar niet mogelijk te zijn om de grens tussen legitieme kritiek op Israël en ophitsing en haat tegen joodse gemeenschappen te bewaken.
Het anti-zionisme is het nieuwe anti-semitisme geworden. Ik hoef vandaag de dag maar een blik te werpen op de online (social) media en commentaren te lezen om tot deze conclusie te komen sinds de Hamas geweldsorgie op 7 oktober 2023. Het zionisme als ultiem kwaad. ‘De kanker-zionisten’ (ik hoorde het geschreeuw van deze woorden) als moordenaars van onschuldige burgers. Het zionistische gif dat langzaam door de krochten van samenlevingen sijpelt en moet worden vernietigd. En ondertussen blind en doof zijn voor wat zich daadwerkelijk in het westen afspeelt en rechten laten misbruiken voor onzuivere bedoelingen van pro-Palestina demonstranten (er zullen vast ook mensen bijzitten met bedoelingen die wel zuiver zijn).
Het is de pijnlijke realiteit: rechten worden misbruikt voor sijpelend gif dat de Nederlandse samenleving en ook andere heeft doordrenkt in de afgelopen maanden.
Vijf jaar geleden schreef ik het onderstaande gedicht op dit blog. De woorden sluiten aan bij de lelijke beelden die ik inmiddels voorbij heb zien komen uit mijn oude, geliefde stad.
Het neerkijken op de ander,
op hem, de voorbijganger, met een keppeltje op zijn hoofd.
De minachtende woorden die jaren later niet alleen nagalmen,
maar stevig hun weg boren door straten en mensenharten.
Het daaropvolgend maar zwijgen
We willen toch niet als racist, islamofoob of aanhanger van de Israëlische politiek bekend zijn?
Of het ‘antisemitisme’ maar gijzelen
Want wie kritiek heeft op ‘het heilige land’ maakt hem of haar toch tot regelrechte verrader?
Spreken we ons uit, staan we op en verzetten we ons
als deze man zijn koffer pakt en moet vluchten voor zijn bestaan?
Of als zijn joodse moeder, die de hel op aarde overleefde, met vlammen en messteken in haar oude lijf alsnog de dood wordt ingejaagd?
Sluiten we liever onze ogen,
omdat we niet aan de verkeerde kant willen belanden?
Kijken we aangenaam door de glazen van die warme, roze bril,
waarbij we vinden dat we alle verschillen tussen mensen moeten omarmen?
Of bevrijden we ons van onze ‘gevoeligheden’,
de politiek gewenste opvattingen,
de lafheid, de onverschilligheid
en laten we ons mens-zijn spreken met een koffer vol verhalen
die ons hart voor altijd hebben geraakt?
En verzetten we ons met hand en tand
tegen het sijpelende gif, de minachting, de dodelijke teneur?
Ons blijvend laten afleiden door discussies,
die het sijpelende gif langzaam maar zeker verder doet verspreiden
Sijpelend langs de kieren, in de gaten en door de ruimten
We vergeten, het is dodelijk.
Bekijk het verhaal van Edith Eva Eger, ballerina van Auschwitz:
“We weten niet waar we naartoe gaan, we weten niet wat er gaat gebeuren, maar niemand kan dat wat je in je eigen gedachten stopt, van je afpakken,” zei de moeder van Dr. Edith Eva Eger toen ze weggevoerd werden en voor de poorten van Auschwitz belandden.
“Een persoon kan alles worden afgenomen, behalve één ding: de laatste van de menselijke vrijheden, namelijk in alle gegeven omstandigheden kunnen kiezen welke houding je aanneemt, je eigen weg kunnen kiezen.” ~ Victor Frankl.
Con Amor,
Eva
Foto: William Warby/Unsplash ‘Suitcases at Auschwitz’
~
Wil je mijn blog steunen? Dat kan met een koffietje! ♡
☆evalunes 