“Weet je, Eef, ik mis het totaal niet.” “Wat niet?” vraag ik mijn vriendin, die ik al zo’n driekwart van mijn leven ken. “Nou, vlees,” zegt ze. We zitten aan de rand van het IJ in Amsterdam en het is een stralende dag. Blijkbaar de eerste lentedag in Nederland na maandenlang regen en somberte. De Amsterdammers kwamen allemaal uit een lange winterslaap die dag. Het leverde zo veel vrolijke beelden op.
Ik brandde eerder al van nieuwsgierigheid, maar vergat het steeds aan haar te vragen hoe het ging om voor haar hele gezin te koken met vlees, behalve voor haarzelf. Ook omdat ik mijn best doe om niet de dominee uit te hangen als het om het leed van dieren in de bio-industrie gaat (waar 99,9% van ons vlees vandaan komt), een onderwerp dat me altijd aan het hart gaat. En deze vriendin staat al zo open voor verandering dat ik het waarschijnlijk vertrouwde dat zij het vol zou houden. Als inspiratiebron haar moeder, die op latere leeftijd overtuigd werd van het vegetarisme en het veganisme in overweging neemt, terwijl ze een vader heeft voor wie dat allemaal niet zo nodig hoeft. Haar moeder die zowat als eerste het boek Regenesis: Feeding the World Without Devouring the Planet van de schrijver en politiek activist, George Monbiot, op haar koffietafel had liggen – en het ook daadwerkelijk las.
Lichter
Maar gek is het wel als ze een pond rundergehakt koopt en daar een spaghetti bolognese mee maakt en dat hele pond gehakt nu opgaat aan drie mensen in plaats van vier. Met andere woorden: wat maakt het in vredesnaam uit, want ze koopt het immers voor haar gezin. En toch maakt het uit wat je in je lichaam stopt, zeg ik haar. Ze voelt zich er goed bij, lichter en prettiger. Dat alleen is al een goede reden om niet op te geven.
Als later één van haar tieners belt om te vragen of hij één van de biefstukken mag bakken voor zijn avondeten, laat ze hem zijn gang gaan. Zijn moeder en ik hadden inmiddels al wat slokken op. Haar zoon, een jonge kerel en fitnessfanaat, is gek op biefstuk en de sportschool, waarbij de obsessie voor proteïnen uiteraard op de loer ligt. En de biefstuk moet natuurlijk in roomboter gebakken worden, dus ik ga met haar nog even snel de Appie in om het te halen voor haar kind, we moesten er toch zijn.
Respect voor de moeders
Altijd weer leuk om te zien hoe vriendinnen die ook moeder zijn, het allemaal weer klaarspelen. Ik doe het ze niet na. Kan soms amper goed voor mezelf zorgen, laat staan voor tieners die bovendien alles moeten hebben wat hun hartje begeert. Een vriendin die zomaar door haar dochters de maat wordt genomen. Ze moest zich maar eens als vijftigjarige gaan gedragen, vonden zij. Alsof het leven als gescheiden vrouw en alleenstaande moeder al niet lastig genoeg kan zijn. Respect voor deze moeders. Maar de kinderen, de tieners, de twintigers, ze zijn allemaal stront-verwend. Ook in mijn familie. Aan niets ontbreekt het hen. Dat betekent dat niemand in armoede hoeft te leven. Mooi toch? Dat is wel zo, ja..
Geen tip
Een aantal dagen later ben ik in een leuk, hip zaakje in Leiden om een vriendin te ontmoeten, die ik al heel lang niet heb gezien. Ze vertelt me dat ze zo veel geld verdient in haar baan nu, veel te veel vindt ze zelf. “Lekker zeg”, reageer ik. Ik voelde me gelijk niet meer schuldig toen ze me wilde trakteren op de lunch. Ze moest erom lachen toen ik dat zei. Alleen voelde ik me wel schuldig naar de sympathieke serveerster die geen fooi kreeg (nada), omdat ze haar vergat te tippen met haar bankkaart en ik alleen een paar munten had, te weinig om met goed fatsoen te geven. Ik voelde me zo rot naar die leuke studente toe, al die tijd bracht ze ons allerlei hapjes om (gratis) te proberen. Mocht je ooit in Leiden zijn, ga dan naar Paco Ciao, vlakbij het station.
Future is vegan
Het was trouwens deze vriendin die mij op het vegan-pad bracht met docu’s als Cowspiracy en Dominion. Ooit was ze totaal overtuigd dat de future vegan is, maar dat is ze al langer niet meer. Ik overweeg om het haar nog eens te vragen, maar het onderwerp wordt niet aangeroerd. Misschien ooit eens. Maar bijzonder is het wel, als je ooit met zo veel overtuiging een bepaalde levensstijl had en daar dan toch om bepaalde redenen weer vanaf stapt en ook later niet meer naar teruggrijpt. Wie weet vraag ik het haar nog eens en dan zeker niet met de bedoeling om haar ‘om te praten’, maar gewoon om te weten hoe ze zich nu voelt met haar keuzes.
‘Vegetarisering van de Europese mens’
Een paar dagen geleden zag ik op X (voorheen Twitter) Thierry Baudet namens Forum voor Democratie brallen dat we vooral meer vlees moeten eten, want het is gezond en de “vegetarisering van de Europese mens” (ja, dat zei hij echt, hahaa) gepaard met de “feminisering” moeten we toch echt niet willen. In het filmpje kwamen flitsen voorbij van Baudet in de boksring, Baudet hangend en zwetend in een fitnesstoestel. Ja ja, want dat is mannelijk. Echte mannen eten vlees en het liefst rood, bloederig vlees. Een dag later zag ik een foto van Andrew Tate, ontbloot bovenlijf, spieren aangespannen, bij een burger-tent zijn portie mannelijkheid bestellen. En je weet vast ook, Baudet en Tate zijn dikke vrienden.
Gezellig trio
Ondertussen deelt Baudet zijn promotie-filmpje voor vlees met een link naar zijn bedrijf Eerlijk Eten met zijn VleesBox. ‘EerlijkEten is een community van boeren en bewuste eters. Wij brengen de beste producten direct van de boer bij jou thuis,’ volgens de bio op X. Een neven-activiteit van Baudet. Het kan allemaal: politiek bedrijven en ondertussen je bedrijf promoten op kosten van de Nederlandse belastingbetaler. Het zijn zowaar Spaanse politieke praktijken in het nuchtere Nederland. Vrouwenhater Andrew en zijn dito broer zaten zelfs met Baudet aan tafel biefstukken te happen aan de dis met zacht kaarslicht. Gezellig trio waar je zo bij wilt aanschuiven voor een wit wijntje.
‘Minder ons’
Baudet die laatst ook iets over diversiteit twitterde naar aanleiding van de naargeestige omvolkingsspeech (50 miljoen views!) van de ultra-katholieke rechtsfilosoof Eva Vlaardingenbroek op een jaarlijks congres van ultra-conservatieven en – nationalisten in Boedapest. Ze zei onder meer dat diversiteit in Europa betekent ‘minder blank’, ‘minder ons’. Baudet reageerde daarop: “Het is feitelijk juist. Het betekent méér zwart, bruin, joods, Aziatisch, etc. en minder blank.” Hij propte nog even het woord joods erbij. Dat doet het immers goed tegenwoordig. Daan slaan de mensen van alle kanten op aan. Zoiets moet hij hebben gedacht. Alle aandacht ging immers naar Eva Vlaardingenbroek, ooit kandidaat-Tweede Kamerlid voor zijn partij.
Extreem gedachtengoed
Momenteel is het pijnlijk om te zien dat de vrijheid van meningsuiting van alle kanten wordt uitgebuit en misbruikt. Momenteel nog nooit zoveel extreem gedachtengoed van zowel rechts als links gelezen op social media, maar ook in de gewone klassieke media. Vandaag las ik het volgende stuk in het ‘beschaafde NRC’ met de volgende titel: “De ideale Israëlische man, ‘de macho’, is pas op zijn best als hij Palestijnen vermoordt, vernedert, onderdrukt en uitkleedt, schrijft Palestijns journalist Rajaa Natour. Het Palestijnse lichaam als een strafwerktuig.” Wel eens gehoord van bloedsprookjes, NRC? En nee, de ideale Hamas man is geen macho en killer zeker? Daarover schrijft deze Palestijnse journaliste natuurlijk met geen enkel woord in haar opinie-stukken, die het NRC nogal eens plaatst.
De tuin in
Dit is dus onder meer de reden dat ik zo weinig heb geschreven de laatste tijd. Ik kon het niet. Ik was boos, somber, moedeloos. Laatst vroeg een Nederlandse vriend tijdens een etentje in de pizzeria, waarom ik dat doe, zo veel ellendig nieuws lezen (nieuws = ellende). “Je zit op een mooi en fijn eiland jezelf druk te maken om dingen waar je totaal geen invloed op hebt.” Klopt, hij heeft gelijk. Ik weet het wel. Weet je wat ik moet doen? De tuin in. Buiten zijn. Dat moet ook echt, want het is wild geworden na de regen van de afgelopen week en mijn weken van huis weg. Bovendien is de aarde zo levendig dat het onkruid ook niet meer te stoppen is. Dus come on, de tuin in.
Focus verleggen
“Antagonizing headlines heave us into a partisan frenzy before we even step foot in the shower. No one cares too much about the truth, because our minds are already made up. This is the modern world”, las ik laatst op de pagina van Poetic Outlaws. We zijn allemaal boos, verontwaardigd en teleurgesteld als we het nieuws lezen. Ik heb vrienden en familie-leden die het nieuws daarom totaal links laten liggen. Helemaal nu. Ik vind dat nog lastig, maar de focus mag niet zijn op alle shit in de wereld. De focus kan altijd verlegd worden, als je dat maar graag genoeg wilt.
Susan Smit in haar laatste historische roman, Alles wat beweegt, laat de Amerikaanse danseres Isadora Duncan het volgende zeggen: “Je kunt naar de lelijkheid van de wereld kijken, maar je moet je blik er niet op fixeren, want dan word je net zo. Je verandert in dat wat je vreest. De enige remedie is schoonheid scheppen – in kunst, in liefde, in veldbloemen in een vaas zetten. De balans doen overhellen naar het mooie.” En dat wil ik ook.
Con Amor,
Eva
Foto: Van mij. Son Rullan. Coronilla in het bergdorpje Deià.
Pssst: I’m on Buy me a Coffee☕️💓:
https://www.buymeacoffee.com/evaislandwy
☆evalunes 