Over politiek enzo
Tussen al het geweeklaag over de aanstaande Nederlandse, radicaal-rechtse coalitie valt er gelukkig nog steeds wat te lachen in Den Haag. Kort geleden zag ik in een filmpje Thierry Baudet namens Forum voor Democratie brallen dat we vooral méér vlees moeten eten, want dierlijke producten horen in een dieet thuis en de “vegetarisering van de Europese mens” gepaard met de “feminisering van de Europese mens” daar is Forum van Democratie faliekant tegen. “Wij zijn de partij van de vleeseters, de viseters, de partij van het traditionele oerdieet van de mens” aldus de FvD- voorman Baudet. Echt even kijken hier dit filmpje (ik schreef er trouwens al eerder over). Je lacht je rot.
Een overtuiging, volgens Baudet, zou zich meester hebben gemaakt van allerlei mensen dat vlees eten slecht zou zijn. Goh ja, we zijn natuurlijk allemaal gehersenspoeld als het over minder vlees eten gaat. Niemand denkt meer na, en we volgen slaafs de ‘lijn van de overheid’ (dit is nog een fimpje van vóór de formatie).
In het filmpje zie je Baudet in de weer met dumbbells om spierbundels te kweken. Want politiek is natuurlijk strijden tegen alle leugens en onbegrip, zo nu en dan klappen uitdelen en deze ook kunnen incasseren en daarvoor is uithoudingsvermogen een absolute vereiste. Maar ook mentale kracht als je alle fragmenten van het formatiedebat van de afgelopen week eens de revue laat passeren (don’t do it!). Wat dat betreft, het moet gezegd, respect voor mensen die nog de politiek in willen.
Gillend wegzoeven
Het zou mij niets verbazen als het vertrouwen in de Nederlandse politiek nóg verder naar beneden dondert met dit nieuwe politieke landschap. Als dat wat er in de Tweede Kamer passeert een vertegenwoordiging is van de Nederlandse samenleving, zou ieder weldenkend mens gezegend met nog een laatste restje zoete levenslust – na het zien van de debatten – gillend met 130 op de teller willen wegzoeven om niet meer terug te hoeven keren naar die zure slangenkuil. Althans, dat kan ik me zo voorstellen. Maar waar naartoe dan in vredesnaam?
Naar een plek onder de zon in plaats van de donkere Hollandse wolkenluchten? Dat kan een begin zijn, maar politiek kun je nooit helemaal ontvluchten. Spanje bijvoorbeeld is aardig op weg met de ‘feminisering’ en staat er op voor feministisch te willen zijn. De Spaanse premier en andere progressieve politici hebben het regelmatig over een ‘feministisch Spanje’ in hun toespraken. Nederlandse politici als Baudet zouden hiervan gruwelen.
Violencia machista
Die feminisering heeft dankzij het gedram van de voormalige links-progressieve minister van gelijkheid, Irene Montero, in het land van de bloederige stierengevechten een aardig begin gemaakt. Er is bijvoorbeeld meer aandacht voor gender-gerelateerd geweld ‘violencia machista’. In Spanje komen relatief veel partnermoorden voor met vrouwen als slachtoffers; ook wel femicide genoemd. Elke gemeente, elk dorp heeft plekken, zoals scholen en cafés met paarse borden waarop staat dat hier geen plaats is voor ‘machismo’ (‘masclisme’ in Catalaans, de voertaal hier).
Hier een voorbeeld van zo’n paars bord in een plaatselijk cafeetje hier:
Op dit paarse bord staat een link naar informatie (helaas weer in het Catalaans) over wat ‘violencia machista’ (gender-gerelateerd geweld) inhoudt en hoe je het kunt herkennen.
‘Violencia machista’ is iedere actie tegen vrouwen die resulteert in het bijdragen van schade of lijden, en manifesteert zich in verschillende vormen van geweld: fysiek, psychologisch, seksueel, digitaal en economisch. Het vindt plaats binnen het huwelijk, binnen families, op de werkvloer, sociaal of binnen een gemeenschap.
1 op de 2 vrouwen
Een op de twee vrouwen in Spanje heeft met dit soort geweld te maken in haar leven. Volgens de VN een op de drie. Wanneer je als vrouw hiermee in aanraking komt, kun je melding doen door een speciaal telefoonnummer te bellen en is er informatie waar je hulp kunt inschakelen. De paarse bordjes zie ik op allerlei plaatsen terugkomen op Mallorca.
In het centrum van ons dorpje hangt op een groot paars bord:
“Tegen machismo zitten we in hetzelfde team. Een Algaida, met gelijkheid!”
Een ander voorbeeld van de ‘feminisering’ is dat vrouwelijke werknemers in Spanje tegenwoordig aanspraak kunnen maken op verlof vanwege pijnlijke menstruatie-klachten.
Op internationale vrouwendag waren foto’s van vrouwelijke dorpsgenoten aan een slinger opgehangen om hen te vieren. Ik sprak hier een dame over die de foto’s aan het ophangen was, omdat ik me afvroeg wat het betekende. Gewoon om de vrouwen een hart onder de riem te steken, vertelde ze me. Ik vond het een vertederend gebaar.
En natuurlijk bestaat de helft van het Spaanse kabinet uit vrouwen.
Dit zijn zo maar wat feiten van de ‘feminisering’ van Spanje. Voor de één een gruwel, voor de ander een redding. Sowieso een gruwel voor sommige rechts-conservatieve politici die klagen dat mannen momenteel gediscrimineerd worden met deze regeringslijn.
Oorverdovend stil
Irene Montero, ex-minister van gelijkheid, was dezelfde politica die met een Keffiyeh-sjaal om in het Spaanse congres plaatsnam en samen met haar collega, Ione Belarra, hamerde op de boycot van Israël. Toen op 7 oktober vorig jaar Israëlische vrouwen op klaarlichte dag met bruut geweld werden gekidnapt, gemarteld en verkracht door de terroristen van Hamas in Gaza, waren beide vrouwen oorverdovend stil. De strijd tegen geweld tegen vrouwen was en is blijkbaar voor hen minder relevant als joodse en/of Israëlische vrouwen het slachtoffer zijn. Ik vind het zeer pijnlijk, maar die stilte is opvallend – en past wel binnen het extreem-linkse gedachtengoed van hun partij, Podemos.
Stierengevechten
Ondertussen is het machismo nog lang niet weggevaagd in Spanje. Zo vinden er nog steeds stierengevechten plaats en op Mallorca breidt het stierenvechten zich -onder invloed van rechts conservatief gemeentebeleid – zelfs uit, in plaats van dat het afneemt. Dit machismo is vooral een volksvermaak van de oudere garde en ook voor toeristen. De meeste Spanjaarden willen juist af van deze sadistische ‘traditie’.
Maar ook andere ‘stierenfeesten’ vinden plaats in Spanje. San Fermin is wellicht het beroemdste jaarlijks terugkerende festival waarbij stieren rennen door smalle straatjes, opgejaagd door waaghalzen, allemaal jonge mannen, naar uiteindelijk de arena, waar de opgejaagde dieren later op de dag gruwelijk gedood worden. Jij en ik betalen hieraan mee middels riante subsidies die deze stierenfeesten vanuit de EU mogen ontvangen. Tijdens het San Fermin festival dat stijf staat van de testosteron en machismo worden bovendien nogal eens jonge vrouwen lastig gevallen. Er valt dus nog een hoop werk te verrichten om deze kwalijke Spaanse tradities, die in wezen doordrenkt zijn van machismo, te doen verdwijnen. Conservatieve krachten met zogenaamde tradities en cultuur als wapens zullen dat altijd proberen te weerstaan. Tot op een dag ook zij ‘om’ zijn.
Voor nu: happy weekend!
Feliz fin de semana!
Con Amor,
Eva
~
Beeld: AI
Pssst: Als je mijn blog wilt steunen, kan dat met een kleine bijdrage, bijvoorbeeld hier:
Mille gracias!
☆evalunes 