Stel je voor dat je een boek leest over hoe je ziektes kunt voorkomen. Een boek dat als strategie meegeeft om je gezondheid te herstellen door bepaald voedsel volledig uit je dieet te schrappen. Braaf volg je deze zienswijze op en vervolgens doe je dat jarenlang zo. Dan geeft een vriend je een boek over precies hetzelfde thema, maar niet alleen voedsel komt aan bod, het gaat ook over levensstijl, of je genoeg beweegt, fijne contacten hebt, betekenis vindt, stress ervaart, liefde etc. Er gaat een wereld voor je open. Waar je blikveld zich eerst vernauwde, verruimt ‘ie zich met nieuwe inzichten. Zo ongeveer is het mij vergaan met het onderwerp klimaat.
Ongevoelige computermodellen
Ik zag opeens de landschappen om mij heen en de aarde onder mijn voeten, levendige en tastbare spelers in dat fenomeen klimaat die opeens dichterbij zijn gekomen. Niet de ongevoelige abstracte computermodellen die zich enkel richten op het dieet, ofwel de CO2 uitstoot die drastisch verminderd moet worden. Nog niet zo lang geleden keek de wetenschap precies zo naar klimaat, bijvoorbeeld door de Spaanse wetenschapper Millán M. Millán. In de jaren ’80 begon dat te veranderen en alleen het boek met die ene strategie werd als officieel wetenschappelijk standpunt verklaard. Een meer ecologische kijk op klimaat is naar de zijlijn geschoven in het klimaatdebat, maar is dankzij allerlei gedecentraliseerde initiatieven langzaam op haar retour. En dat is maar goed ook. Waarom? Dat lees je hier.
Water en vuur
Momenteel komen heftige beelden voorbij in de media van de natuurbranden in Californië die 7 januari jl. aanvingen in de Pacific Palisades in Los Angeles. Minstens 180.000 gedwongen evacuees vluchtten voor het verwoestende vuur, zo’n 10.000 huizen tot de grond afgebrand, velen zijn alles kwijt, waarbij minstens 24 mensen hun leven. De ramp is nog niet voorbij. Zo’n drie maanden geleden gebeurde vele Spanjaarden hetzelfde. Van de een op de andere dag raakten zij alles kwijt, er vielen ruim tweehonderd doden en vele gewonden, tientallen mensen vermist, het was een ongekende verwoesting. Geen vliegensvlug om zich heen grijpend vuur, maar alles verzwelgend water veroorzaakte één van de grootste natuurrampen in Spanje.
Meerdere variabelen
De Spaanse overheid kondigde begin november dagen van nationale rouw aan en ondertussen vochten de getroffenen voor hun bestaan. Al gauw, zoals ook nu weer met de branden in Californië, wezen burgers naar bestuurders die gefaald zouden hebben en zijn er media en organisaties, zoals Greenpeace die dergelijke rampen volledig toeschrijven aan klimaatverandering. Maar er is meer aan de hand. Veel meer.
Geen controle
Het voor Spanje bekende weerfenomeen Dana (Depresión Aislada en Niveles Altos, oftewel ‘geïsoleerde depressie op grote hoogte’), waarbij warme lucht van de Middellandse Zee botst met een koufront afkomstig vanuit de poolgebieden, was de directe aanleiding van het noodweer, extreme regenval met op sommige plaatsen hagelstenen zo groot als tennisballen dat op 28 oktober ’23 begon in de zuidoostelijke provincie Almería, nog dagen aanhield en hevige overstromingen veroorzaakten. Op beelden was de enorme kracht van het stromende water te zien. De situatie was oncontroleerbaar, voor even had de mens geen controle en de natuurkracht nam het over. De hevige regenval zorgde voor totaal ondergelopen straten, wegen veranderden in kolkende rivieren en modderstromen sleurden alles mee.
Dystopische beelden
Het waren dystopische beelden, zoals we nu ook zien met de Californische branden. De beelden raken des te meer omdat ze laten zien dat er sprake is van een onhoudbare situatie, een ramp die zich nog wel eens zou kunnen herhalen. Het zorgt voor angst en onveiligheid, we denken al gauw bij zulke grote rampen, juridisch aangeduid als ‘force majeure’ of een ‘act of God’, dat ze niet te verhelpen zijn. Maar is dat wel helemaal zo? Hoe groot de impact van dergelijke natuurrampen is, dáár hebben we een hand in.
Maar hoe dan?
Door te werken aan de restauratie van de watercyclus, ook wel hydrologische cyclus genoemd, die door ons toedoen verstoord is.
~
Artikel gaat verder, maar nog niet hier. Momenteel ben ik al een aantal dagen bezig met dit artikel dat ik al zo lang wilde schrijven (de LA branden hebben hier ook mee te maken en dus wordt de urgentie van dit onderwerp inmiddels duidelijk). Daarin komt verder aan bod wat de gebroken watercylus is. En hoe die hersteld moet worden. Inzichten vooral verkregen door de Permaculture Design Cursus van Permacultura Mediterranea die ik vorig jaar heb kunnen volgen. Met name ook door het enthousiasme van de expert Aline Van Moerbeke van La Casa Integral die met Permamed cursussen verzorgd over dit thema. Kijk hier! (is in Spaans..).
Het artikel is bijna af en wordt gepubliceerd op Reporters Online, binnenkort ook vindbaar hier op het blog!
Water is life.
Con Amor,
Eva
☆evalunes 
❤️❤️
LikeLike