Schrijf daar nou niet over. Het is zoiets als stoppen met roken en al wat je doet is juíst denken aan die ene sigaret. Denk niet aan de roze olifant en ik kan alleen nog maar daar aan denken. Mijn blog wordt al een tijdje minder goed gelezen, heb ik gemerkt. Gelukkig op andere platforms, zoals Medium zit er beweging in en zijn er ook interacties met lezers van mijn artikelen. Dat is echt fijn. Over lichte onderwerpen schrijven, gaat me niet zo makkelijk af. Zo’n luchtig blogpostje her en der gaat nog, maar wekelijks over huis- , tuin,- en eilanddingen praten, is toch moeilijker dan ik dacht. En ik weet precies hoe dat komt. Mijn hoofd zit elders, mijn hart misschien inmiddels ook wel. Dat zal niet iedereen begrijpen en dat maakt het moeilijk, want van goedpraters krijg ik momenteel maagpijn, mijn benen gaan trillen of ik ontsteek juist in vlammen van woede. En dan bedoel ik goedpraters van de sadistische, machtswellustige, jihadistische shows die wekelijks worden uitgezonden vanuit Gaza (nee, niet of nauwelijks bij het NOS-journaal of andere grote media). 

Alleen empathie voor de eigen tribe

Je zou denken dat we daar allemaal hetzelfde over denken. Nee, dat doen we dus niet. Ik schreef hier wat over op Facebook en werd aangevallen door een man voor wie ik een paar jaar geleden twee weken lang kookte tijdens een sustainable living cursus die we destijds gaven in Frankrijk. We konden het goed vinden met elkaar. Hij was een van de deelnemers. Een zachtaardige man, sympathiek, die nu nogal hatelijk tekeer ging in reactie op mijn post over de verdorvenheid van de Hamas-shows. Online zijn deze mensen trouwens volop aanwezig. Empathie is er alleen nog voor de eigen groep, de eigen tribe waartoe ze behoren, die hetzelfde denken. Empathie ja… Lastig hoor als je de Gazanen in groten getale in blijdschap om de op een podium tentoongestelde doodskisten van een vermoorde Israëlische baby, een peuter, de moeder van de twee kleintjes en een 84-jarige vredesactivist heen ziet feestvieren (dit is nog maar een fractie van wat ik heb gezien). Vermoord in de periode van hun gijzeling door Hamas. Daar zijn nu ook berichten over, ik zal niet verder uitweiden.

Hier een beeld van de Hamas horror-freak show, die je niet in het NOS-journaal ziet. Dan snap je, lieve lezer, misschien mijn opwinding over dit alles. Meer wil ik niet delen.

Windt er geen doekjes om

Het leed van ALLE mensen, Israeli of Palestijn, proberen te zien in deze oorlog, vraagt momenteel om hogere krachten, geen menselijke in ieder geval. Later bleek het trouwens om het lichaam van -waarschijnlijk- een Palestijnse vrouw te gaan, niet de moeder van de twee Israëlische kleine kinderen. Ik moet deze weken vooral denken aan de joodse journalist, filmmaker en columnist (Het Parool) Natascha van Weezel en haar boek Hoe houd je je hart zacht.

Ik heb het boek op een plek staan, zodat ik het steeds zie en eraan herinnerd wordt. Zij die haar hart niet wil laten verharden door het kiezen van wat zijzelf noemt ‘het radicale midden’ (m.a.w. meerdere waarheden naast elkaar te zien, beide kanten te erkennen van dit conflict en deze oorlog) is deze weken stil op de sociale media. Wellicht ook uit zelfbescherming wat heel begrijpelijk is. Zij is toch een beetje mijn voorbeeld op het onderwerp Israël-Gaza, een bruggenbouwer, alhoewel ik haar soms ook wel naïef vindt, een dromer, niet realistisch, een wensdenker, misschien zelfs wel laf (au, dat doet zeer om te schrijven). Maar misschien ben ik dat ook wel. Waarschijnlijk daarom vind ik de stem van Elica Le Bon heel welkom. Zij is een advocaat, spreker en een uitgesproken en ferme criticus van het Iraanse regime (haar Iraanse ouders vluchtten destijds naar Londen vanwege bedreigingen) die, enorm welbespraakt als ze is, er geen doekjes om windt en je precies vertelt hoe het allemaal zit met het jihadisme in Gaza en het Midden-Oosten en verbanden legt daar waar anderen dat niet doen. Een beetje van Natascha, een beetje meer van Elica dus.

Vanochtend las ik iets treffends van Theodor Holman. Hij schreef op Substack:

“Vroeger twijfelden we niet aan elkaar, maar aan de wereldpolitiek, tegenwoordig is de wereldpolitiek een reden geworden om te twijfelen aan elkaar.”

Deze zin vat alles samen waaraan ik zo vaak denk in de wereldchaos van vooral de laatste jaren.

Linkse verkramptheid

Er valt namelijk niets anders dan te concluderen en te accepteren dat we soms mijlenver van elkaar komen te staan. Zoals met die oude bekende uit Frankrijk. Ik verafschuw een wereld waarin ik nieuwe nazi’s aan het werk zie. Voor mij zijn de nieuwe nazi’s de jihadisten van Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad, etc. Voor hem zijn dat de Joodse Zionisten van de (uiteraard) kwaadaardige staat Israël. Hamas is hetzelfde als ISIS, die iedereen kent vanwege hun wrede daden. Als het echter om de Palestijnse terreurbeweging gaat, zie ik steeds een verkramptheid, vooral vanuit progressief linkse hoek. Vaak wordt Hamas niet eens genoemd als het gaat over de ellende van deze oorlog, alsof het geen enkele rol speelt. Gaslighting op volle toeren, zo veel mensen die hierin meegaan, en dat al zo lang.

Aardappels gepoot

Maar, nu heb ik toch weer een sigaret gerookt of aan de roze olifant gedacht! Zeker kan ik nog verder hierover uitweiden, het is allemaal nog veel weerzinwekkender en pijnlijker, maar wellicht doe ik dat nog via andere media. Het is een grijze zondag nu ik deze blogpost schrijf. Na dagen volop zonneschijn hebben we nu een reeks dagen van zware bevolking, geen enkel zonnestraaltje, met af en toe een klein spatje regen. Het regent nog steeds niet veel, terwijl we het zo goed kunnen gebruiken. De aardappels zijn vrijdag gepoot en ik moet nodig de andere bedden leegmaken om nog meer broccoli en bloemkool te planten. 

Helaas hebben we dit jaar veel plantjes moeten inleveren, doordat Sidonia, de kip, over het hek vliegt en dol is op de plantjes en er dus niets van overblijft. De andere kippen doen haar gelukkig niet na. Misschien moeten we haar vleugels een stukje knippen, maar ik heb hier moeite mee, dus ik heb een hartig woordje met haar gewisseld. Ze is zo’n eigenzinnig kipje, maar ze lijkt nu wat meer te mengen met de andere hennen en dat gaat nu na enige tijd goed. De meesten zijn haar dochters. Hoe anders gaat het allemaal in het dierenrijk!

OK, nog even wat bedden van de wildernis ontdoen om ruimte te maken voor nieuwe plantjes die ons hopelijk groenten gaan geven.

Een leukere foto nu. Dit is Sidonia:

Tot de volgende!

Con Amor,

Eva 

Beeld: Ingrid Bergman uit de film Gaslighting (1944)/MGM photographer, Public domain, via Wikimedia Commons