‘Come on, bring in the lie, let it even trumph, but not through me’. Ik las deze zin laatst in een artikel dat ging over het Russische communisme in de tijd van Stalin. Aleksandr Solzjenitsyn, de Russische schrijver en dissident van wie deze zin afkomstig is, overleefde de goelag en schreef het boek De Goelag Archipel, dat verscheen tussen 1973 en 1975 in Parijs. Dankzij dit boek kon de buitenwereld kennisnemen van de werk- en strafkampen in de Sovjet-Unie waar men naartoe gestuurd werd bij weigering de Kremlinse leugens te herhalen. 

Waarheden die verdraaid werden, leugens die triomfeerden, andersdenkenden en critici (zoals Solzjenitsyn) die uitgesloten werden en achter slot en grendel verdwenen, of erger nog, de kogel kregen. Het is allemaal gebeurd. En tot op zekere hoogte gebeurt het nog steeds vandaag de dag. Uitsluiting vindt plaats op allerlei manieren. Dat we allemaal hetzelfde moeten vinden van iets, gecanceld worden, (zelf)censuur, ontvrienden, bij  ‘tegenstanders’ niet met argumenten komen, maar stand de pede het label fascist opplakken. Het is een niet al te best voorteken. Wat zou Aleksandr Solzjenitsyn van onze huidige tijd denken? Zo maar een gedachte die mij regelmatig bezighoudt. Gelukkig kan ik nog steeds denken en schrijven wat ik wil (mijn brood wordt er immers niet meer of minder om), maar dat laatste geldt lang niet voor iedereen. 

Iets leukers: twee weken geleden ben ik 50 geworden. Ik weet nog dat ik vorig jaar op m’n 49e verjaardag het idee had opgevat om mijn 50e geboortedag in het kleurrijke Marrakech door te brengen. Nooit eerder ben ik op het Afrikaanse continent geweest en je ‘moet’ toch iets speciaals doen met zo’n getal. Uiteindelijk is het er niet van gekomen, door wat financiële uitgaven die ik had (en geen geldig paspoort om te reizen) en de zin was er eigenlijk ook niet meer. Op de vroege ochtend van mijn verjaardag schrok ik wakker van enorme knallen; het bliksemde en donderde en later barstte de regen los. Toch lukte het nog voor Dorus om een worteltaart te bakken, want hiervoor hebben we zon nodig en die kwam gelukkig zachtjes aan tevoorschijn. De buren van verschillende zijden kwamen ook een stuk taart eten, want het klaarde weer helemaal op. De tweede helft is dus begonnen. Dat het een andere levensfase is, werd me al langer duidelijk. En dat wisten de sociale media blijkbaar ook. De muur-pilates, stoel yoga en thuis-fitness apps verschenen steeds regelmatiger op mijn tijdlijn. Of ik de applicatie wilde aanschaffen, want het beloofde wat: lekkerder in je vel zitten en eindelijk van dat extra vet verlost.

“Doe deze oefeningen 28 dagen om je blubberbuikje aan te pakken.” “Neem deze pillen en niet alleen jij, ook je man, zal content zijn met je energie en goede humeur.” “Koop deze crème om je vochtarme huid weer te laten schijnen.” Bla bla..dat soort dingen. En ja hoor, ik ben erin getrapt. De (pre)menopausale vrouw is een goed marketingtarget. Er wordt slim ingespeeld op je vervelende toenemende onzekerheid, waarvan je altijd dacht dat dat iets voor anderen zou zijn. Enfin, elke dag laat de App zien welke oefeningen ik moet doen op mijn matje dat ik nu drie weken geleden stoffig uit de hoek heb gehaald. De naam van de App: Better Me. Jawel, want we moeten natuurlijk beter worden dan wie we nu zijn. Dat mijn slappe armen zeker wat sterker mogen worden, is absoluut waar. Nu waren die nooit al heel sterk, maar de laatste tijd nam de kracht wel erg snel af.

Op dezelfde dag dat ik Better Me aanschafte, stopte ik nog twee potten ‘Hormone Harmony’ pillen in mijn digitale winkelmandje. Volledig plantaardig met ingrediënten als maca root extract en ashwagandha root extract die de onverklaarbare moeheid en stemmingswisselingen kunnen verhelpen. Een tijdje terug had ik deze Hormone Harmony al geprobeerd en ik vond dat ik nog wat meer nodig had om echt te kunnen zeggen of de pillen helpen of niet. Ze zijn prijzig, maar heb het er even voor over. Op sommige dagen word ik namelijk uitgeput wakker, terwijl ik toch echt voldoende geslapen heb. Het is een andere vermoeidheid, die niet komt doordat ik allerlei vitaminen en mineralen zou missen vanwege mijn plantaardige dieet (maar met de eieren van onze kippen), zoals mijn schoonmoeder Dorus influisterde. Ik weet dat ze het echt goed bedoelt, maar ik weet ook dat ze een vegan dieet helemaal niets vindt. ‘Wat moeten we anders met dieren doen?’ ‘God heeft bepaald dat we dieren mogen gebruiken.’ Zoiets heeft ze me eerder wel eens gezegd. Dat er niets goddelijks in de bio-industrie te vinden is, moge duidelijk zijn. Daar was ze het overigens mee eens.  De bio-industrie is ontstaan doordat de mens zich heerser waant over dieren en natuur. Wat voor God zou hiermee akkoord gaan? #nietmijngod 

Welke God zou het aanmoedigen om een biggetje te doden om ‘gezellig’ op te eten, terwijl we in de meeste Europese landen zoveel keuze hebben in wat we kunnen eten?

Ik schrok me laatst rot. Met de permaculture folks, inmiddels lieve vrienden en bekenden, vierden we International Permaculture Day. Mandy, de oprichtster van Permamed waarschuwde me gelijk al bij binnenkomst dat iemand ‘een dood dier’ had meegebracht. Zij is altijd heel rekening houdend met mensen, dus ook met hen die een andere eetfilosofie erop nahouden. Mandy, biologe van huis uit, is de moeder van de permacultuur hier op het eiland. Mijn quasi-stoere antwoord “dode dieren zijn nog altijd de regel helaas” veranderde in ontzetting toen ik het dode biggetje in de oven zag liggen met dat lieve kopje en tandjes nog in het bekkie om later geroosterd op een bord te belanden.  Zo zijn deze dieren te koop in Spanje. Het hele wezentje in plastic verpakt. Later zag ik een foto van het eindresultaat in de groepsapp en sommigen gaven hartjes. Mandy keek op de foto toch wel wat beschaamd naar het dode diertje, ik denk niet dat ik me dat heb ingebeeld. Werkelijk waar lieve lezers, sommige dingen zal ik never nooit begrijpen. Dat mensen die zich bezighouden met natuur, permacultuur, klimaat, ‘zorgen voor de aarde’ etc. het normaal vinden om een geslacht biggetje te eten (niet een oud dier, maar nog een baby!). Zich ernstig zorgen maken om klimaatverandering/klimaatchaos, collapse, of hoe we het ook maar willen noemen, maar dierlijke producten blijven eten, terwijl deze industrieën een groot aandeel hebben in vervuilende broeikasgassen. En hoe dierenleed verenigbaar is met permacultuur blijft voor mij een raadsel. Het ‘mooie’ was wel dat het biggetje heel discreet werd opgediend en opgegeten, in de zin van: ik heb er niets van kunnen zien. Waarschijnlijk rekening houdend met mensen zoals ik (ik meen dat ik de enige vegan in de groep ben en Dorus, maar die is ‘minder strict’ dan ik). Wel dacht ik, als iemand nu hardop zegt: “Wat lekker!” dan weet ik niet of ik voor mezelf kan instaan en zou een vervelende XR-activist er nog bij verbleken.

In Spanje kijkt men in het algemeen wel eens anders tegen bepaalde zaken aan, soms werkelijk verbijsterend, althans voor mij. Mocht het je interesseren, lees dan verder hier (na het schrijven van dit artikel werd het maandag op dit onderwerp nóg beschamender met de opstelling van sommige Spaanse politici, zoals – wederom – de premier Pedro Sanchez en de Spaanse Europarlementariër Irene Montero op haar sociale media.. oeff..).

Anyway, de tomaatjes groeien, we hebben 17 (!) kuikentjes erbij, de vogels fluiten elke morgen als we wakker worden, alles wordt steeds meer een groene oase hier, vooral na de opmerkelijke regenval van vorige maand, en de zomer is begonnen!

Con Amor,

Eva

Mocht je nu denken die 50-er kan wel een wijntje gebruiken na al deze shockerende en stressvolle gebeurtenissen in de Spaanse campo, stort dan wat eurootjes hier: https://reportersonline.nl/auteur/eva-de-vor/ Hiermee steun je niet alleen mijn schrijfwerk, maar tevens de onafhankelijke journalistiek van Reporters Online. Helaas weet ik nooit wie mijn donateurs zijn, behalve mijn familie en wat lieve, meelevende facebook-fans, dus ik kan je helaas niet bedanken mocht je iets willen geven via Reporters Online.

Zo kan het eventueel ook:

https://buymeacoffee.com/evaislandwy ☕️

Mil gracias y hasta la proxima!!! 💃🏻💋