A few weeks ago I had the honour of being interviewed for a new Dutch blog about eco warriors, adventurers and free spirits.
Seven years ago I met Marlot, founder of the blog, in Casita Verde, an ecological community, on Ibiza. Dorus and I were living here for two months and Marlot used to live in Casita Verde as well, before our time in 2014. I still remember how she embraced me full of enthusiasm, the first time we met; quite unusual in our own, down-to-earth, country. Both Dutch we had things in common.
Marlot lived on a classic sailboat for six years together with her partner Hugo, el capitán, from Argentina. With Once Upon A Boat they organised sailing tours around Ibiza and her dreamy little sister, Formentera. Once we booked a sail-trip with them and took our friends and family on their classic boat to the crystal clear, blue waters of Formentera. And one summer-day we were so lucky to be invited on their sailboat for a video-shoot (we were in it, see below:)
When I speak of minimalists, Marlot and Hugo are the first people I think of, they truly lived the minimalist and wild way with a minimum amount of stuff and “having showers” in the sea to save up water on the boat.
When I told her the end of 2019 that we were planning to move to Mallorca, she and Hugo were thinking to change course, sell the boat, and Mallorca was on their mind for their next adventure as well.
They bought a sweet home on rural Mallorca with gardens and chickens, one village in between. Such a miracle! They exchanged boat-life for a rural life. Water for earth. Together they took the leap of faith. Again.
Deze twee zuster-eilanden zijn als dag en nacht. Waar het ene zusje de boho-queen en de artistieke, hedonistische, zwevende vrijheidsliefhebber is, niet zelden in een witte Range Rover, is het andere zusje, back to basics, stevig met twee benen op de grond, en doet zich niet beter voor dan ze is; ze durft echt te zijn, neemt niet meer, maar zeker ook niet minder plaats in, is no-nonsense en rijdt in een oude pick-up of op een snelle racefiets.
Afgelopen december, een week voor kerstmis, verhuisden we naar Mallorca. Na bijna zes, zonnige jaren op Ibiza te hebben gewoond, vonden we het tijd voor verandering. We begonnen ons Ibizaanse avontuur bij een ecologische woongemeenschap, waar we ruim twee maanden woonden in een bijzonder ecologisch kalkhuisje van waar we uitkeken over een idyllische vallei met aan de horizon een puntje zee van het geliefde Cala Comte.
Vakantie-gevoel
We besloten dit eco leven te verruilen voor een leven pal aan zee, aan de zuid-west kust van Ibiza. Via een lieve Spaanse vriend konden we een klein appartement huren dat ver uitkeek over de Middellandse Zee. Daar woonden we vijf droom-jaren, dat veel weg had van een eindeloze vakantie, maar na vijf jaar was het wel weer goed en we vertrokken naar waar we begonnen waren. Dorus had de afgelopen jaren kunnen experimenteren met het bouwen van een ‘tiny home gypsy wagon’, dus nu was het tijd om deze woning, gebouwd met bloed, zweet en tranen, van pallets en gerecyclede materialen, te testen.
Narcist
Na een maand wisten we al dat we geen jaren zouden blijven (en dat was zeker geen complete verrassing). Dat lag niet aan de woning, maar aan de man die aan het roer stond van de ecologische woongemeenschap. De man, die vermoedelijk een narcist is, en waardoor het extreem moeilijk was zijn lelijke gedrag te negeren.
Ik kan gerust zeggen dat we, en de voornamelijk fijne mensen die we daar ontmoet hebben, omringd waren met niet al te beste energie zodra hij in de buurt kwam. We trokken elkaar er doorheen, lachten erom hoe bizar het allemaal was en ondanks de woede die ik zo nu en dan voelde als ik merkte hoe deze man – die in eerste instantie charmant kon zijn – neerkeek op vrouwen, inclusief zijn eigen vriendin, had ik deze laatste negen maanden “community life” op Ibiza niet willen missen. Ik ben er flexibeler en meer open door geworden, heb geleerd plantaardig te koken voor grote groepen, mijn zenuwen of het eten wel goed en lekker is, te bedwingen en het heeft mij een inkijkje gegeven in de menselijke psyche.
Popie-jopie
Ibiza, ik mis het wel eens. Wat ik dan mis is het kleinschalige (Mallorca is 6,5 keer zo groot), het hippie-achtige, vrijzinnige en hedonistische. Maar de groepjes, popie jopie, vaak zelfingenomen Nederlanders die op het eiland wonen of als toerist komen, en die je al van veraf hoort, ik ben zo blij dat ik daarvan verlost ben. Ik heb altijd geweten dat er een moment zou komen dat ik daar genoeg van zou krijgen, ook aan de grote stroom (Nederlandse) toeristen die het eiland jaarlijks aandoet en de schadelijke impact die dat op het eiland heeft (water-schaarste, vervuiling van de zee en de natuur).
Waar de Nederlandsers geen genoeg van Ibiza kunnen krijgen, lijkt het hier op Mallorca de Duitsers te zijn, die hier een tweede huis hebben en volop vakantie vieren. Wie had ooit gedacht dat ik momenteel liever Duits hoor dan mijn eigen taal? Toch zijn het vooral de lokale mensen, die op het kneuterige dorpsplein een biertje of wijntje komen drinken op een van de terrasjes, dat niets meer is dan her en der een paar tafels en stoelen. Gisteravond kon je ons hier ook vinden. Er wordt amper Spaans gesproken, het is de lokale taal, het Mallorquin, dat hier de voertaal is. Om nou te zeggen dat het een mooie taal is, nou nee.
Puur Spaans
Waar Ibiza pittoreske is met haar prachtige baaitjes en een vrije, dromerige sfeer ademt, vind ik Mallorca – vooralsnog – rustiek, landelijk en “puur Spaans” aanvoelen. We moeten nog veel ontdekken, vooral de kust en de bergen, dus mijn beeld van Mallorca is weliswaar incompleet.
Maar deze twee zuster-eilanden zijn als dag en nacht. Waar het ene zusje de boho-queen en de artistieke, hedonistische, zwevende vrijheidsliefhebber is, niet zelden in een witte Range Rover, is het andere zusje, back to basics, stevig met twee benen op de grond, en doet zich niet beter voor dan ze is; ze durft echt te zijn, neemt niet meer, maar zeker ook niet minder plaats in, is no-nonsense en rijdt in een oude pick-up of op een snelle racefiets.
Schamel loontje
Nu is het leven op Ibiza echt niet altijd een leven, zoals je vaak op Instagram voorbij ziet komen: glamorous, happy en een en al hippie-vrijheid. Een Spaanse vriendin van me, die in de hotellerie werkt, maakt in het zomerseizoen wel 70 of meer uur per week, tegen een schamel loontje, maar wel met een belachelijke hoge huur elke maand. Want alles is langzamerhand steeds duurder geworden op Ibiza: woningen, horeca, winkels. De hebzucht waait hier rond. In de winter heeft ze het altijd moeilijk, omdat er geen werk is en ze altijd bezig moet blijven van zichzelf. Ze krijgt “paro”, een uitkering in de winter, zoals zo velen werkzaam in het hotelwezen, maar gelukkig is ze er allerminst onder.
Overleven
Een Nederlandse vrouw die ik kende, een yoga-docent, vond de winters eenzaam en stil en ze moest overleven door een gebrek aan financiële middelen. Inmiddels is ze vertrokken van het eiland. Door de hevige gevolgen van Covid-19 kon ze de aanstaande winter op Ibiza niet meer met een gerust hart tegemoet gaan. En zo zijn er nog veel meer verhalen; van mensen die komen en gaan. Want dat zijn er heel wat. Ook mijn dierbare vriendin uit Nederland heeft een tijdje op Ibiza gewoond, maar het was niet wat ze ervan verwachtte en ook de winters waren moeilijk voor haar.
Toen ik op Ibiza werk vond, was het eerste wat mensen aan me vroegen of het werk het hele jaar door was. Dat was het ja, dus ik had blijkbaar geluk. En voor een tijdje werkte dat prima.
Ik las laatst treffende woorden over Ibiza van een Zweedse schrijfster, die ik een keer heb mogen ontmoeten:
“ Ibiza gets so many attributes by its lovers and haters. An island that leaves no one untouched — everyone has an opinion. When I first came here, I fell in love with the feeling of freedom that so many of us feel here. No judgement, just be yourself- vibe. I still love that about Ibiza and I think it’s the most important connection I have to this place.
But there is so much more lurking beneath the surface. So much jealousy, back stabbing, gossiping, money related darkness and of course the whole drug world. The underbelly of the place is massive and should not be brushed under the beautiful surface. This island has always attracted the freaks, the artists, the freedom lovers and the creators. But it’s also hosting a lot of toxic and addicted people, narcissists and psychopaths, money hungry/power hungry people and general darkness.
We cannot be whole if we don’t see the full picture. We cannot be real and authentic by closing our eyes to the truth. There is no light without darkness. “
(@lindamariakarlsson/instagram)
Warme deken
Ik mis Ibiza wel eens. Ik zal altijd van dit Mediterraanse eilandje blijven houden, wat ze ook over haar zeggen. Als ik terugdenk aan onze Ibizaanse jaren, word ik zowat overspoeld door een golf van liefde. Ondanks de teleurstellingen die ik ook heb gekend, voelt ze als een warme deken, die ons weer verwelkomt, zodra we voet aan wal zetten. Zo is het.
Vooral elke keer wanneer vrienden en familie ons trouw bezochten (en we hebben heel wat bezoekjes van ze gehad), leek de tijd zorgeloos te zijn.
Achteraf heb ik me gerealiseerd dat ik in de loop der jaren heel wat mensen heb ontmoet op Ibiza, terwijl we samen echt nog veel socialer hadden kunnen zijn, en ik ook best wat tijd alleen heb doorgebracht. Het zijn geen diepe vriendschappen, maar toch op een bepaalde manier waardevol; en dan vooral de momenten van de “masker-af” gesprekken. Er is veel “lucht” op Ibiza en als je niet uitkijkt, waai je zo weg.
Mallorca is het nu. Het is het aardse dat ik heel sterk voel hier, het boerse, landelijke, rustieke, maar nog steeds Mediterraanse. Het bevalt me. Geen fel witte, blok-achtige huisjes, maar aarde-kleurige, stenen huizen. Zal ik van het no-nonsense, toch wel ingetogen, zusje net zoveel gaan houden?
These past weeks we are working on what will become our new home. Days consist of digging and shovelling rocks, but with many breaks, as the Mediterranean sun shines powerfully this time of year and it makes it all really, really sweaty.
Although I don’t know the island well yet, Mallorca is a place to love. Exactly one year ago when we visited a friend, I could never imagine we would move from Ibiza to here, especially to the rural area where our piece of land is located and where we now build our home. It didn’t appeal to me. It felt in the middle of nowhere. Now, I know it’s less remote than I thought, but still it’s a very calm place, a pureness I have started to adore.
Authentic and old
I know this is an island to love when I cycle and witness the stretched fields, flocks of sheep, terracotta or stone homes and mysterious mountains on the horizon. The villages are authentic and from another era and strangely you hardly see people on the streets. I always wonder where they are. The silence on the streets in the villages I pass, hasn’t anything to do with the Corona-virus though, before the lockdown it was exactly the same. Along the coast, life looks more modern, the architecture is different, colourful and new.
On an afternoon a few weeks ago, we finally went to the beach. We cycled to Playa Es Trenc on the south coast and back, it was quite far, 72 km. Mallorca (3620.42 square km) has six times the size of Ibiza (571.04 square km), so the distances here by bicycle are way longer and sometimes there seems no end in sight. We always try to take the back roads if possible, where you see remote stone homes and small farms and sheer rural life.
The beach, Es Trenc, is stunning and its white sand and crystal clear blue water reminded me of Formentera. Those who have been to this wonderful Balearic Island know what I mean. I could stay here forever.
Break from tourism
Yesterday Spain opened its borders again. I suppose we won’t notice much of holiday makers as our area isn’t quite of a touristic place. Simply because there isn’t much to do here for a tourist. Whereas Ibiza suffers from tourism and the caring people try hard to keep her authenticity alive, Mallorca attracts another kind of people and tourism maybe has a different impact here, not per se less damaging, but different. I suppose Mallorca is more known for its beautiful nature than Ibiza is. Friends who visited us on Ibiza over the years were often surprised by its beauty, somehow they didn’t expect to see so much natural beauty on ‘party-island’ Ibiza.
Obviously, these past months, when both islands were closed from travellers, must have been heaven to its residents and nature, as it could recover from tourism’s harmful environmental impact. Also sea-life got a welcoming break without having boats around the coasts and had a bit of restoration time.
Satisfaction
Mallorca feels very rural to me. When I cycle to go somewhere, I always see plenty of animals: sheep, goats, pigs, rabbits, birds, cows, horses, dogs… Actually for this reason alone, this is my place. As much as I love this slow campo life (country-life), I wish to visit the sea more often. It’s more effort to go everywhere by bicycle and sometimes I really have to push myself, especially on hot summer days. But when I arrive home in the evening after some time of exploration, I feel so much satisfaction, because going from A to B by bicycle is an independent, healthy, free and total harmless act. During the bike-ride though I don’t always see these advantages, but that makes it even more satisfying when I come home, relax and make a cup of tea and something to eat (long distances make you hungry)!.
Serious cyclists
Spanish people aren’t used to cyclists who use their bikes as a way of transport, they only use it for sports. So, also on Mallorca, we are — again — crazy people, crazy Dutchies. There are lots of sportive male cyclists here — women, where are you? — in tight lycra outfits, flying on the roads with bikes so extremely light and innovative, it seems almost an effortless exercise. One day I would love to have a bicycle like that.
For these guys, who mostly cycle in groups, cycling is a serious business as they always look so serious in their shiny outfits, speedy helmets and fast sunglasses. Sometimes I receive a nice smile or friendly nod as a recognition (sort of, not really) “you are one of us” (you know, like boat people do), but mostly these guys don’t see me at all, too busy having their eyes on the road and how fast they go. One time, before the Corona-virus took over the world, one cyclist amidst of a group raised his hand and blew me a kiss when he passed by. I loved this spontaneous gesture.
Whereas Ibiza has a strong feminine, floaty, vibrant and mysterious energy, Mallorca feels grounded and earthy and spacious.
Could it be that Mallorca is a man, a no-nonsense kind of guy?
“I have come to believe over and over again that what is most important to me must be spoken, made verbal and shared, even at the risk of having it bruised or misunderstood.” ~ Audre Lorde
Nog krap een week en we komen aan bij de langste dag van het jaar. Er valt bar weinig te lachen deze eerste helft van 2020, vind je ook niet? Je zou je deze maanden teneergeslagen kunnen voelen, weinig hoopvol voor het tweede halfjaar van 2020. Er is inderdaad niet veel reden tot lachen als we bereid zijn het onrecht dat zich dagelijks afspeelt op deze aardbol op ons in te laten werken. En dan heb ik het niet alleen over racisme waar alle aandacht momenteel naar uit lijkt te gaan.
Onrecht
Het begon allemaal met de Amerikaan George Floyd, wiens leven vanwege zijn donkere huidskleur door een machtswellustige, blanke politieagent op koelbloedige wijze ontnomen werd. De onverschilligheid waarmee de agent zijn knie minutenlang op de nek van deze man duwde, totdat de dood erop volgde, liet zoveel minachting en onrecht zien dat wereldwijd mensen de straten zijn opgegaan om zich tegen deze racistische moord te verzetten.
Deze protesten zijn weliswaar aangewakkerd door dit buiten-proportioneel politiegeweld, maar heeft een groter doel: het bestrijden van racisme, dat diep in onze samenlevingen is ingesleten. Jammer dat de aandacht vooral naar relschoppende lieden gaat en niet naar hen die daadwerkelijk het leed dat achter racisme schuil gaat, een gezicht geven door verhalen te delen. Ik heb geen tv – God dank! – maar wel internet en op Youtube heb ik verschillende vreedzame protesten kunnen zien. Geen spoor van geweld, maar pure, menselijke emoties: boosheid, pijn, verdriet, verontwaardiging. En daar gaat het allemaal om bij een protest tegen onrecht.
Tranen
Jaren geleden heb ik meegedaan aan een demonstratie voor de vrijlating van de Iraanse mensenrechten-advocaat, Nasrin Sotoudeh, en maakte ik deel uit van een campagne van Amnesty International. Wij demonstreerden in Den Haag, vlakij de Iraanse ambassade. Terwijl we liepen door de straten en om haar vrijheid riepen, kwam er een golf van emotie over me heen. Ik was zo betrokken bij deze campagne, bij deze vrouw, bij dit onrecht, dat ik met een enorme brok in mijn keel rondliep en op een gegeven moment rolden de tranen over mijn wangen. Een mede-demonstrant toonde zich, net als ik, zo begaan met dit onmenselijke onrecht dat wij elkaar omhelsden en daarna, door onze tranen heen, een gesprek begonnen.
Vrijheid
Voor mij ging deze demonstratie niet alleen over Nasrin Sotoudeh, die een aantal jaren geleden in Iran opnieuw gevangen genomen werd, maar stond het voor nog iets groters: het ging over alle mannen en vrouwen die hun nek uitsteken en onrecht aankaarten in dictaturen en dat met hun vrijheid moeten bekopen. Vrijheid, die niet zo vanzelfsprekend is en waar we allemaal wel iets bij voelen wanneer dat ineens van ons wordt afgenomen of drastisch wordt ingeperkt. Dat heeft de uitwerking van de maatregelen ter bestrijding van de Covid-19 pandemie wel laten zien. Wat een moeite hebben we hiermee en nog.
Lawaai
Die demonstratie is vooralsnog de enige demonstratie geweest waar ik actief aan deelnam en ging over een onderwerp, de rechten van de mens, waar ik passie voor heb. Op Ibiza had ik de gelegenheid om mee te doen aan protesten van Extinction Rebellion. Ook hier gaat het om een onderwerp dat me bezig houdt: de vernietiging van de natuur en de oproep tot urgente verandering. Toch voelde ik me niet geroepen om me hierbij aan te sluiten. Ik vond het hypocriet om van de politiek beleid te eisen vervuilende emissies terug te dringen, terwijl men met auto’s naar deze protesten kwam en de manier waarop we onszelf voeden, relevant en toch onderschat, niet een onderwerp van discussie was. Misschien inmiddels wel, dat weet ik niet. Ik ben meer van het stille verzet, maar inmiddels weet ik dat lawaai maken nodig is om aandacht voor onrecht op te eisen. Kijk maar naar de vrouwenbeweging, die vrouwen die het voor elkaar hebben gekregen om stemrecht voor vrouwen en het recht op abortus te verwezenlijken. Maar het blijft nooit bij schreeuwen alleen. Het is hol en zonder betekenis als het niet opgevolgd wordt door constructief debat en concrete daden.
Dierenleed
Zij die mij kennen of dit blog volgen, weten dat ik van dieren houd – de stemlozen – en daarom heb ik een aantal jaren geleden de keuze gemaakt om geen dierlijke producten meer te eten. Daarmee komen we op een ander pijnlijk onderwerp: de bio-industrie. Ook hier is sprake van onrecht op grote schaal dat achter gesloten deuren plaats vindt, maar het leeuwendeel van de mensen wil nog altijd liever dat stukje vlees of kip – en laten we de vissen niet vergeten – , het blokje kaas en de bitterbal bij de borrel en weigeren hiervan afstand te nemen, omdat het ‘zo lekker’ en ‘zo gezellig’ is. Het eten van vlees en zuivel is niet zelden cultureel bepaald en is voor velen een belangrijke traditie. En laten we daar nu net grote moeite mee hebben: het opgeven van culturele gewoonten en tradities.
Racisme
Om terug te komen naar het begin: ik hoop dat de discussies over racisme voortduren, opgevolgd door constructief debat en de nodige acties. Alleen roepen om verandering zal nooit voldoende zijn, hiervoor zijn daden nodig: vragen, luisteren, inleven, aanspreken, gedrag veranderen. Bovendien is het broodnodig alle tegenstellingen tussen links en rechts eens opzij te zetten, dat al die ego’s, zowel op links als op rechts, eens een keer hun grote bek houden en luisteren.
Hier op Mallorca leef ik weliswaar in een ‘bubbel’, maar zeker wel met toegang tot wat zich afspeelt buiten het eilandleven en met het voorrecht om mij terug te trekken wanneer ik dat wil. Daarvoor zal ik mij nooit verontschuldigen – zoals ik me ook niet verontschuldig voor de kleur van mijn huid of beweer mede-plichtig te zijn aan de dood van George Floyd voor het in stand houden van het voorrecht dat ik geniet op basis van mijn huidskleur, mocht ik, als witte vrouw, inwoner van de VS geweest zijn. De onoprechtheid. Er valt voor ons allemaal nog veel te leren in het debat rondom racisme, daar bestaat geen enkele twijfel over!
Boeken
De laatste paar maanden heb ik een aantal romans gelezen met racisme, immigratie en ongelijkheid als thema’s:
Leon & Juliette ~ Annejet van der Zijl (boekenweekgeschenk 2020). Een schokkend, waargebeurd liefdesverhaal ten tijde van de slavernij in de VS.
Tropenbruid ~ Susan Smit. Een kijkje in het Nederlands-Indië waar de blanke Nederlander heer en meester was.
Americanah ~ Chimamanda Ngozi Adichie. Een prachtig immigranten-verhaal over de Nigeriaanse studente, Ifemelu, die haar geluk probeert te vinden in de VS.
Deze romans staan in ieder geval nog op mijn lijstje voor de komende tijd:
Lichter Dan Ik ~ Dido Michielsen
Living By The Word ~ Alice Walker
I Know Why The Cage Bird Sings ~ Maya Angelou
Half Of A Yellow Sun ~ Chimamanda Ngozi Adichie
Elk boek, elk verhaal geeft mij weer een wijdere blik. Lezen is een manier om van anderen te leren. Welke boeken over racisme, immigratie en ongelijkheid ga jij lezen de komende zomermaanden? Deel ze hier!
Tot slot deel ik deze interessante video over “White Fragility: Why it’s so hard for white people to talk about racism” van Dr. Robin DiAngelo. Op meerdere fronten een ‘eye-opener’ voor me, ondanks de weerstand die ik zo nu en dan voelde.
Energy to charge our devices is generated by the sun.
All our water is harvested from the rain that falls on the roof.
We warm ourselves by the fire of a rocket stove.
We don’t eat animals.
We have bad WiFi.
It may sound drastically and extreme. Uneasy or free or rebellious. It may sound as an escape from the polarized world, a flea from the rat-race.
It is just a way of life. Not because it’s our only option, but because we believe in this way of life.
Tiny home
It has never been our intention to live in this tiny wooden home. It was supposed to be a show-model in which ecological ways of living unite: harvested rainwater to filter, wash and drink; solar panels to generate energy; a rocket stove to warm ourselves on chilly days and cook (cooking we actually haven’t done much as we use the community-kitchen, but we did bake bread!).
As more and more dedication and love had been invested in making this home, we decided to move in last April. Moreover, if you believe and say it’s possible to live this kind of life, you must do it first!
Change
This eco-friendly and sustainable lifestyle I have started to appreciate. I gave it some time, because it’s quite a change. I shower when the sun appears over the hills, so the water will be warm. When we have bad weather, we light the rocket stove that warms up the house and the water so we still have warm showers. We need to anticipate and see what the weather does. Two or more days of heavy clouded weather coming? We shouldn’t use the electrical water boiler as there will be hardly or no sun to charge the batteries. And washing our clothes in the wash machine then needs to wait too.
Conscious
This way of life makes me more conscious and appreciative. In the Netherlands it’s so normal to always have a warm shower or bath available and the water from the taps seems an endless stream. Here we have warm showers too, but things need to happen first to achieve this. When it rains for example I feel gratitude for the rain as it fills up the water tanks beneath the floor. The sound of raindrops is a grateful sound. I never thought this way.
Therefore it’s with mixed feelings that we say goodbye to our sweet home nine months later. We don’t take it with us. It will be a show model here in the ecological centre, just as it was planned. The plan is to live in a new “eco gypsy wagon” in a couple of years. First other tiny homes will be built for our friends in our new community on Mallorca.
My slow life in this green Ibizan valley has turned me into a more flexible and conscious human. And I am thankful for this.
evalunes 