de ingeslopen angst voor het onbekende
als bergtoppen rijzend in oneindigheid
de gejaagdheid van de tijd
ze nemen bezit van mijn lichaam
dringen mijn geest binnen
en heersen over de dag.

onbestemde gevoelens
laat ze maar
ertegen vechten heeft geen zin.
het temmen van gedachten
kent speciale wegen.

de stenen in mijn maag
de brokken in mijn keel
de brandende tranen
ze vragen om compassie
om geduld, om liefde
voor mijn bestaan.

de geniepige entree van de onrust
heeft geen boodschap aan
de verdoving van chocolade
of de smaak van wijn
rollend over mijn tong.

de angst en twijfels
breng ik voortaan naar de zee
ik heb ze in mijn handen
en geef ze mee
op een lange reis
over de golven meegevoerd.

door de oceanen
zullen ze samenkomen
met andermans tranen.
het water neemt mee, lost op
vormloos, vloeiend en zonder betekenis
verliezen angst en twijfels
aan kracht.

dankzij de zee.

Foto: Inma Ibáñez / Unsplash