“Humanity is part of a vast evolving universe. Earth, our home, is alive with a unique community of life. The forces of nature make existence a demanding and uncertain adventure, but Earth has provided the conditions essential to life’s evolution. The resilience of the community of life and the well-being of humanity depend upon preserving a healthy biosphere with all its ecological systems, a rich variety of plants and animals, fertile soils, pure waters, and clean air. The global environment with its finite resources is a common concern of all peoples. The protection of Earth’s vitality, diversity, and beauty is a sacred trust.”

Deze tekst is afkomstig uit de Earth Charter van 1999. Vijfentwintig jaar geleden deden visionairen en politici als Ruud Lubbers, Mikhail Gorbachev en Jan Pronk op initiatief van de UN World Commission on Environment and Development een belofte. Zij namen deel uit van de commissie die met steun van de Nederlandse regering een set principes ontwikkelde voor een duurzame wereld. De Earth Charter is een verklaring voor meer menselijke verbinding met het leven op Aarde.

We zijn nu 25 jaar later en de onderwerpen, een gezond eco-systeem, vruchtbare bodem, biodiversiteit, schone water en lucht hebben vaak geen prioriteit bij mensen, ook al hangt ons leven hier van af en is het een doodse boel zonder. Dat uit zich bijvoorbeeld in (voor mij) onbegrijpelijke politieke keuzes, maar bijvoorbeeld ook een ontkenning dat excessieve uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer, zoals CO2, zorgt voor vervuiling en opwarming van de Aarde. Of de bewering dat een beetje opwarming niet erg zou zijn. Ik zou deze mensen wel willen spreken als ook in hun land oogsten mislukken door overmatige droogte of overstromingen.

Het is voor ons in het welvarende westen vaak nog altijd een ver-van-ons-bed-show, maar voor anderen in verre werelddelen al langer niet meer (denk hierbij bijvoorbeeld aan de Amazone die hard getroffen wordt door klimaatverandering). Of dan zijn er mensen die het normaal vinden dat meer dan 80% van het agrarisch EU-budget naar de veeteelt-industrie gaat. En wetten om de dieren in de intensieve veeteelt te beschermen zijn nog altijd ver weg. Ik heb het niet eens over de schadelijke effecten van het eten van dieren, van de productie van dit vlees. De meeste mensen boeit het gewoon niet. Dan kunnen we allerlei mooie teksten schrijven om wereldburgers te inspireren verbinding met de Aarde te maken, maar heeft het zin?

Soms word ik moedeloos van de desinteresse van mensen, ook van hen in beslissende posities, zoals politici die onder de knoet van de agro-en vislobby overheidsbeleid maken. Des te meer bewondering heb ik voor mensen die onvermoeibaar bezig zijn een stem te geven aan de stemlozen: de zeeën, de bossen, de dieren, de planten, voor al dat leeft. Blij daarom vandaag te horen dat de Partij voor de Dieren met Anja Hazekamp haar zetel waarschijnlijk behoudt in het Europees Parlement. Zondag breng ik mijn stem voor het eerst uit op Mallorca. Het is nu eenmaal zo dat regelgeving voor een beter dierenbestaan vaak op Europees niveau moet gebeuren (denk hierbij bijvoorbeeld alleen al aan de ellenlange dierentransporten die nog steeds plaatsvinden en waarvan EU-regels niet gerespecteerd worden). Het is me dierbaar, dus stemmen maar!

Een paar dagen geleden fietste ik langs deze cow-meeting.

Ze lagen te zonnebaden, het was behoorlijk warm. Ik stapte af om deze dieren eens goed te bekijken en te zien waar de koeienmeeting over ging. Ze kwamen één voor één al gauw naar me toe en staken hun kop boven het muurtje uit. Elk aan hun oor een geel label met een nummer erop. Ik aaide één van hen en realiseerde me weer eens hoe prachtig deze dieren zijn. Deze runderen hebben het geluk buiten te kunnen zijn en niet in een benauwende mega-stal het grootste deel van hun leven te moeten verblijven. Ik dacht opeens aan de dag dat ze waarschijnlijk naar het slachthuis moeten, aan het geweld, aan de stress en angst die het dier zal voelen, het bloed dat zal vloeien. Je denkt misschien wat luguber, maar hey het is de realiteit. Als we vlees blijven eten, moeten dieren dood. Ik voel zo veel liefde voor deze dieren, juist ook omdat ze niemand kwaad doen. Ze zijn onschuldig. En wij zijn nog altijd de schuldigen. Daar kan geen Earth Charter tegenop. 

Laat je vooral inspireren om beter voor de Aarde (en haar bewoners) te zorgen. In het klein in je eigen omgeving. In de keuzes bij wat je koopt, eet en draagt. Vooral diegenen die niet aan het overleven zijn, die niet verpletterd worden door bommen en die in vrijheid kunnen leven. Zou het niet mooi zijn als we dat in groten getale als inherente behoefte zouden hebben?

Con Amor,

Eva