Een aantal dagen in de bewoonde wereld en die eens goed kunnen observeren, geeft soms bepaalde inzichten over menselijk gedrag die verdrietig maken, maar zeker ook een brede glimlach en een warm gevoel geven.
We zouden twee nachten in een hotel verblijven aan de noord-oost kust van Mallorca, in ColÒnia de Sant Pere. Uiteindelijk werden het er drie en plakten we er nog een groot deel van de dag aan vast. Het is zo’n paradijselijke plek, een beetje een uithoek, met een lang uitgestrekt strand en, vrij bijzonder voor de tijd van het jaar, niet zo veel toeristen. Allebei in opperste stemming, op de fiets er naartoe, best een rit (50 km) in de genadeloze zon, met onderweg een fascinerend schouwspel van laagvliegende, landende en weer opstijgende monniksgieren met hun majestueuze vleugels (er lag blijkbaar iets te eten in de tarwevelden) en plotsklaps een lekke fietsband was het fijn aankomen op onze bestemming.
Opgeslurpt
Dagen gevuld met ontspanning, strand, geslenter, lezen, gekoelde wijn, lekker eten (wel altijd bar lastig als vegan en glutenvrij persoon, dus werd het vegetarisch en glutenvrij en dat is al moeilijk genoeg), waarbij het blauw van de zee en de lucht mij steeds zo opviel. Er waren best wat gezinnen in het hotel. Ook stellen met kleine kindjes, soms nog baby’s. Mijn oog viel ’s avonds al vrij snel op een dame alleen aan een tafeltje. Ze dronk een glas wijn en had zojuist bij de donkere, aangename ober haar keuze op de menukaart doorgegeven. Zo dapper tussen alle liefdesstellen. Ze zat gekluisterd aan haar telefoon, misschien omdat ze toch wat gezelschap zocht? De zon had ons inmiddels verlaten en het werd donker.
Ze was niet de enige opgeslurpt door een schermpje. Verschillende stellen zaten ieder gekluisterd aan hun toestellen. Soms echt heel lang. Het zag er niet naar uit dat ze een boek lazen op hun mobiel, het was scrollen als zombies. En dat gebeurt vast thuis ook. Het was ineens zo’n leeg en naar gezicht. Wij hadden gesprekken en ik had totaal geen behoefte om aan ons tafeltje in zo’n romantische omgeving mijn mobiel erbij te pakken. Soms zijn we stil, en stiltes worden al gauw opgevuld met schermpjes zie ik om me heen, alsof stiltes er niet mogen zijn tussen twee mensen. Alsof er geen plaats mag zijn om even weg te mijmeren in gedachten. Er wordt al snel naar het apparaat gegrepen als opvulling of afleiding en ik betrap mezelf er thuis ook op, vaker dan ik zou willen.
Langzame zelfmoord
Jezelf niet toestaan even niets te doen, maar in plaats daarvan meteen de hand uit te reiken naar dat schermpje is een teken des tijds. Je niet meer kunnen (of mogen?) vervelen, kan wel eens schadelijker zijn dan tot nu toe wordt aangenomen. Met mijn tienerjaren in de jaren ’80 en ’90 was de smartphone nog ver voorbij de horizon. Ieder kind – en volwassene- van die tijd weet wat verveling was. Je de pest-pokken vervelen, het hoorde er gewoon bij. Nu is een smartphone vaak een toevlucht voor als we alleen zijn, maar zelfs ook in gezelschap. Vaak ligt er wel een mobiel naast het bord op tafel. Op Mallorca zie ik dat trouwens wel minder dan in mijn geboorteland. De mensen waarmee we hier omgaan, zijn er minder obsessief mee bezig. Of het moet onze Spaanse vriend zijn die een hotel runt en altijd met werk bezig is. Hij zit niet alleen aan zijn mobiel vastgeketend, ook zijn pols geeft een signaal af als er een bericht binnenkomt: smartwatch. Double trouble! Voor iemand die elke seconde van de dag voor iedereen bereikbaar wil zijn, nerveus van aard is en al jarenlang workaholic, is dit niet anders dan langzaam zelfmoord plegen .
De volgende ochtend aan het ontbijt zag ik de smartphone-taferelen terugkomen, maar gelukkig lang niet zo ernstig als de avond ervoor, de dag moest uiteraard nog beginnen. De stellen met kleine kinderen pakten vaak hun schermen erbij, terwijl echte ontspanning zal het niet opgeleverd hebben. Pure afleiding wel. Alleen de jonge stellen met een baby (daar waren er verschillende van) waren toegewijd met hun kleintje bezig. Altijd aandoenlijk om jonge vaders zo zorgzaam met hun kind te zien. Waarom treft me dat toch altijd zo? Van moeders vind ik dit blijkbaar meer vanzelfsprekend. Zo ingebakken zit het, dat het bijzonder is om een man te zien zorgen voor zijn baby, omdat dat altijd van een vrouw verwacht wordt.
Eenzame moeder
Ook als we wat terrassen bezoeken in het kleine kustplaatsje zie ik veel jonge stellen met kleine kinderen. Een vrouw probeert een jammerend kind te sussen en haar partner heeft totaal geen oog voor haar en hun dreinende kind. Hij blijft maar staren op zijn scherm, kijkt niet op of om. De vrouw heeft geen gelukkige dag, dat was zichtbaar toen ze met ontevreden blik en kinderwagen het terras opliep. Opeens staat de man op en neemt zijn inmiddels huilende zoon mee voor een wandeling, waarschijnlijk om hem te laten afkoelen. Ze slaat een zucht van verlichting, blij dat ze even van haar kind verlost is, haar vermoeide gezicht laat zien dat ze er op dit moment doorheen zit. Ik wend mijn blik snel af. Had haar een bemoedigend knikje willen geven, maar waar bemoei ik me mee, dacht ik meteen. Een jonge, eenzame moeder die even genoeg van haar troosteloze kind heeft, ook dat kan net als de zorgzame vader altijd op mijn sympathie rekenen.
Lonkend zakje coke
De aanblik van mensen geketend aan hun mobieltjes heeft iets van verlatenheid. We zijn allemaal verlaten individuen met die dingen. Verslaafd ofwel nomofoob . Wezenlijk gelukkig maken de harten, commentaren en berichten je niet, dat weten we onderhand wel. Een fractie van een seconde een geluksgevoel, dat is alles. Iedereen heeft constant een lonkend zakje coke in de tas of broekzak. Gek idee, niet? Gek, maar ook gevaarlijk, want overmatig gebruik maakt angstig, slapeloos, somber en depressief…de smartphone dus hè.
Hopelijk kan ‘ie wat langer in de tas of op tafel in een hoek blijven deze zomer, mag en kun je je vervelen, maakt het plaats voor een boek dat je aan het lachen maakt, waarbij je een traantje wegpinkt of helemaal van onderste boven raakt.
Het AD heeft nog wat gouden tips voor diegenen die zich naar hun zin te vaak laten afleiden door het ding.
Voor wat meer inzage in het mijne nu net schermtijd ingesteld. Wie doet mee?
Happy holidays lieve mensen & verveel je maar lekker.
Con Amor,
Eva
Pssst: Als je mijn blog wil steunen, kan dat met een kleine bijdrage, bijvoorbeeld hier:
Mil gracias! 💃🏻
☆evalunes 