Het is erg rustig geweest op mijn blog de laatste weken. Niet zonder reden. Mijn spirit was niet op haar best. Waarschijnlijk te veel somber wereldnieuws, allerlei onrecht en ziekte in de familie, wat al langere tijd beetje onder mijn huid is gaan zitten, maakten mijn stemming zwaar en verdrietig (en wie weet pre-menopauzale oorzaken). Bij het minste of geringste voelde ik de tranen al opwellen. Dat gebeurde al bij de aanblik van een eenzame hond of bij het lezen van een passage uit een boek of scène uit een film. Dat zware gemoed gaat doorgaans na een dag of hooguit twee wel weer over, maar nu hield het weken aan. Ondertussen droogde mijn pen op. Om de negativiteit en hopeloosheid te lijf te gaan die al langer regelmatig bij me opstaken (maar gelukkig weer wegebden), ben ik afgelopen september begonnen met een permacultuur design cursus, die Dorus onder meer organiseerde namens Permamed, de club hier op Mallorca. De bedoeling was dat ik alleen zou koken voor de cursus, maar ik besloot uiteindelijk ook als student mee te doen. 

Minder alleen

Afgelopen weekend was de laatste module en presenteerden we in twee groepen ons ontwerp, dat was best even spannend. De avond ervoor was een pittige storm (het kan echt spoken op de Balearen), die voor stroomuitval leidde op de finca waar we overnachtten, maar het is allemaal goed gekomen. Het is waar, nieuwe dingen leren en kennis vergaren over mogelijkheden om vandaag en de toekomst beter te maken, verlichten het gemoed. Ook nieuwe, like-minded mensen ontmoeten, helpt daarbij. Je voelt je minder alleen met je eigen sores. Ik heb nieuwe inspiratie opgedaan en nu vasthouden dat positieve gevoel! Want het is makkelijk om weer weg te zakken in negativiteit. 

Mijn invloed

De wereld dicht om me heen voelt als een zegen met weinig scheurtjes, maar die verder weg toch best gebroken, in de war en ziek. Daarom wil ik me meer richten op waar ik invloed op heb, mijn circle of influence, en waarvoor ik dankbaar ben. Uit zelfbehoud, maar ook gewoon uit praktisch oogpunt. Geen mens kan het leed van de wereld dragen, dus dat moeten we dan ook niet willen proberen uit een soort van, ja wat eigenlijk? Om niet alleen maar met onszelf bezig te zijn? Te laten zien dat we een goed mens zijn door over allerlei leed te posten? Je een geprivilegieerd mens bent als je dat niet doet? 

Ik wil zo vrij zijn om een nieuw begin te maken met elke maandag een column op evalunes. Het zal gaan over natuur, het eiland Mallorca, mijmeringen over het leven, tuinieren, iets wat hopelijk blij maakt. Heb er zin in.

Hier komt de eerste: 

Bones Festes!

Het betekent Happy Holidays in het Catalaans. De Bones Festes-kerstversiering was al weken geleden te zien in de Mallorcaanse dorpjes, waar de voertaal Mallorquin is, een dialect van het Catalaans. Ik fietste op een zondagavond van één van de cursusweekenden samen met Dorus op weg naar huis. Het was donker en we hadden er inmiddels een gewoonte van gemaakt om na afloop van het cursusweekend in het dorpje halverwege te stoppen bij café Paris voor een wijntje met olijven en chips. Zo’n café met tafeltjes buiten waaraan veelal oudere mannen zitten te roken en bier te drinken. Binnen is het café fel verlicht en zitten vooral locals aan hun drankje te sippen. Je hoort hier geen woord Spaans. 

Slow als een schildpad

Paris is niet bepaald een gezellig café, overigens zijn de meeste dat niet in de eilanddorpjes. Dat komt bijna altijd door de tl-verlichting en een groot tv-scherm dat constant aanstaat met schreeuwerig Spaans nieuws. Maar wij zitten buiten en kijken uit op de mooi verlichte kerk. Hoe klein het dorp ook is, er is altijd een kerk. De verlichting in de straten van zo’n dorpje als Sencelles is wél sfeervol met ouderwetse gele, Anton Piek-verlichting. Gek dat weten de Mallorcanen dan weer wel. Boven de straat hangt Bones Festes in sierletters, maar onverlicht. De eerste keer dat ik het zag, begin oktober kreeg ik een brok in mijn keel, want het betekent altijd weer dat het einde van het jaar nadert en dat geeft me ieder jaar weer een melancholisch gevoel. Ook omdat alles zo snel gaat. Ik leef een langzaam leven in een hypersnelle wereld, althans de wereld buiten café Paris, de wereld buiten dit dorp en buiten het eiland. Je weet op Mallorca dat de tijd vliegt door allerlei digitale vluchtroutes en afleiding, maar het eiland zelf is slow als van een schildpad. 

Niet echt objectief

De witte wijn smaakt zo lekker (en kost bijna niks), maar helaas is ‘ie niet ecologisch. Sinds ik weet dat druiven voor wijnmakerij uitvoerig behandeld worden met pesticiden drink ik het liefst ecologische wijn, bij voorkeur afkomstig van Mallorca. En die verkopen ze bij de supermarkt.  Maar bij zo’n cafeetje als Paris niet, maar dat is voor nu niet erg. We bespraken de cursus, hoe het ging en hoe Dorus het lesgeven vond. Beetje gek wel dat hij één van de instructeurs was. Ik probeerde zo ‘objectief mogelijk’ feedback te geven, voor zover dat überhaupt kan (ik ben razend enthousiast, vindt zijn manier van lesgeven ontspannen, humble en waardevol! Maar, ik ben dan ook niet de meest objectieve). Elke keer na zo’n weekend moest ik bijkomen, maar kwam er zo voldaan van thuis. 

Ik ben van plan om een aantal artikelen over de verschillende onderwerpen (modules verdeeld in: what is permaculture, soil, water, bio-construction, socio-economic & final design) te schrijven. Sowieso over de Spaanse natuurramp van nog maar kort geleden, die alles met water en soil te maken heeft. Oh wat was ik daar aangeslagen van. Arme mensen. Maar er zijn wel degelijk maatregelen die overheden kunnen nemen om zulke grote schade als in de regio Valencia te voorkomen. Ja, permaculture design kan hierbij helpen. Helaas zijn er – what’s new – weer vele leugens verspreid over deze ramp door media, politiek en NGO’ s, zoals Greenpeace. Maar binnenkort meer hierover! 

Bones Festes dus. Voor de serieuzere Bones Festes kerstversiering moeten we toch echt in Palma zijn. Volgend weekend wil ik daarom eens de energie van de stad opsnuiven. Palma is als Barcelona maar dan mini. De smalle straatjes, de Kathedraal, de terrasjes in de milde winterzon, het is alweer even geleden. Maar eenmaal geweest kan ik weer even teren op mijn cityfix. Over city gesproken, deze foto kwam ik gisteren tegen op X van de fotograaf Raylivez uit New York City. Dat is nu eens winter! Brrrrrr.

Con Amor,

Eva