Gisteren stond mijn blogpost, de eerste van 2025, al helemaal klaar om alleen nog maar op de publiceerknop te drukken, maar ik besloot ‘m op het laatste moment toch niet te plaatsen. Het was een bewerking van wat ik eerder geschreven had op Substack en deze heb ik uiteindelijk ook verwijderd. Ik vond het een te negatief verhaal, alhoewel ik het had opgepoetst tot een milder en fijner leesbaar stuk. Toch dacht ik: nee. We zijn net begonnen aan een kersvers nieuw jaar, waarin ik juist besloten heb me minder druk te maken om de dingen waar ik geen invloed op heb, dus meer op nieuwsdieet te gaan. Dat heb ik in 2024 niet genoeg gedaan, want te vaak pissed off geweest om nogal wat zaken totaal buiten mijn macht. Niet dat ik die nu massaal ga negeren, dat kan ook niet. Zeker niet als je wilt schrijven over zaken die je belangrijk vindt, maar gewoon wat minder (dus toch nog een goed voornemen). Op nieuwsdieet dus. Psychiater en schrijver Esther van Fenema raadt een ‘nieuwsdieet’ aan om mentaal gezond te blijven in een chaotische wereld. Ik volg haar advies graag op.

Nederland Vleesland

Maar één ding zal ik nooit kunnen loslaten en dat is het gebrek aan eerbied voor dieren. Wanneer ik dat zie, steekt me dat telkens weer. Het is werkelijk een wonder dat ik geen angry vegan ben geworden. Genoeg redenen daartoe. Boosheid kan een drijvende kracht zijn, maar het kan ook bitter maken en juist averechts werken bij diegenen die je zou willen overtuigen. Ik stuitte laatst via Substack op de stadsdichter van Rotterdam, Elfie Tromp. Zij maakte een lied ‘Nederland Vleesland’ met videoclip erbij. Dit lied mag wijd verspreid worden. Briljant waarop zij dit thema heeft aangekaart met dit lied. En die vraag op het laatst…luister maar. 

Ondeugend met mooie wimpers

In de ochtend was ik nog de vier varkens wezen voederen bij Eden Animal Sanctuary. Het was de derde keer en waar ik eerst een beetje onwennig was om binnen de hekken alle poep op te ruimen en niet zo goed wist hoe de dieren reageerden, heb ik nu al het idee ze wat beter te kennen en zie ik vier verschillende karakters. Een grote brutale, de roze Shanti, die bijna al het eten voor haarzelf opeist, de groffe smakster van de vier en vriendinnen met een kleiner, wat verfijndere soortgenoot, die ondertussen de ondeugenste is met haar mooie zwarte wimpers. De andere twee, volledig zwartgekleurden, delven een beetje het onderspit, waarvan de kleinste, die wat slomig is, het meest. Ik geef haar dan een paar stukken appel en ben blij als het haar lukt ze op te eten nog voordat de anderen haar weer te snel af zijn.  

Fladderende puput

Het geeft een goed gevoel deze dieren wat te helpen. Ik moet er wat moeite voor doen. Op de racefiets (en dat gaat gelukkig licht, niet zo zwaar als mijn mountainbike) een uur heen en een uur terug. Maar wel ’s ochtends over de landweggetjes als de vogels nog niet lang wakker zijn en langs de kanten volop verschijnen, soms even blijven zitten midden op de weg, maar meestal gauw wegfladderen voor me uit. Vooral de hop zie ik veel. Dat is een prachtige vogel met één van de coolste kapsels. In Nederland komen ze af en toe voor. Hier op Mallorca leven ze in groten getale en worden ze puput genoemd. Als je niet weet wat een hop of puput is, dit is ‘m. Is het geen beauty?

Gospel night

Omdat ik het jaar opgewekt wilde beginnen, zag ik kort geleden een aankondiging van een optreden in Palma van het Alabama Gospel Choir en kocht daar kaartjes voor. Gisteren samen met mijn geliefde regen en wind getrotseerd en naar Palma gefietst. Het was een mysterieus dagje, waarop de winterzon zich diep verstopt had achter de dikke laag wolken. Het was precies weer om binnen te blijven bij het vuur van de rocketstove met een goed boek en een warm drankje. Gisteren was het Los Reyes Magos, Drie Koningen, in Spanje is dat een belangrijke dag, dus velen waren thuis met familie en de stad was veel minder druk dan normaal. De zee klotste krachtig tegen de rotsen langs de passage waar we fietsten, aan de rechterkant doemde de verlichte kathedraal op, haar aangezicht glorieus. We troffen Palma nog helemaal gehuld in kerstversiering.

Indiaas in Palma

Het voordeel van veel fietsen is dat je niet gauw dik wordt en lekker kunt eten. Om vegetarisch/veganistisch te eten is een Indiaas restaurant eigenlijk altijd de perfecte oplossing. Dorus had ‘Krishna’ uitgezocht in Santa Cathalina, de sfeervolle bohemien-achtige wijk in Palma vol leuke, gezellige barretjes. De geurige specerijen van de Indiase keuken vind ik onweerstaanbaar. ’s Nachts kun je me wakker maken voor diervrije Tikka Masala met basmati rijst. De krokante, nog warme papadums met mango chutney of hete chilidip erbij…mmmmm. Helaas konden we niet te lang blijven, want het concert begon al gauw. Wat we daarna hoorden waren stemmen waar menig popartiest bij zou verbleken. Wat een power en soul! Fijn om het jaar zo warm en vrolijk te mogen starten. Dit zijn ze:

Tot de volgende!

Con Amor,

Eva