Weer terug van drie weken moederland. Mochten we ooit terug moeten keren naar Nederland om wat voor reden dan ook, dan zou ik graag in Edam willen wonen. Wat een leuk stadje is dat. Net als Amsterdam, onze vorige woonplaats, heeft het een gracht, maar dan op veel kleinere schaal. Het is er gemoedelijk en het lopen door de historische straten van dit stadje geeft een oer-Hollands gevoel. Alleen een schrijvende hippie als ik zal dan eerst grof geld moeten gaan verdienen om er überhaupt een huis te kunnen kopen, want die zijn momenteel onbetaalbaar en helemaal daar. Waar dat eerst waarschijnlijk had gekund met onze inkomens, mits we die natuurlijk behouden zouden hebben, zal dat nu vrijwel onmogelijk zijn. Maar dat zijn de consequenties van de hele andere keuzes die we hebben gemaakt, dus mij hoor je daar niet over klagen. 

Ik voel me vrij en altijd veilig in landelijk Mallorca en daar is veel voor te zeggen. De meeste dagen van de drie weken heb ik doorgebracht met mijn moeder (echt mensen, waar blijft de tijd..ze is nu 85 jaar) die houdt van Britse detectives op tv. Ik heb al meer dan tien jaar geen tv in huis en dáárvoor keek ik ook al jaren niet. Voor die momenten in Nederland vind ik het niet erg, maar goddank dat ik dat ding zelf niet meer heb. Je mist er werkelijk niets aan. Natuurlijk weer eens ouderwets de journaals gekeken, waar het uiteraard elke dag over Gaza ging (Oekraïne is al lang niet meer belangrijk, laat staan andere oorlogen elders op de wereld). En natuurlijk hoorde ik daar niet het hele verhaal. De brainwashing van de Nederlandse kijker is in volle gang, mede dankzij de journaals (NOS, RTL, etc.) en babbel-programma’s. Er is maar één ultieme bad guy in deze rot oorlog en dat is uiteraard Israel, het aandeel van Hamas in de grote humanitaire misère wordt niet benoemd. Ondertussen vechten politici in Den Haag elkaar de tent uit over deze duivelse oorlog en is het één groot toxisch toneel dat de Nederlander vanuit zijn vredige huiskamer te zien krijgt (dat wordt nog heel gezellig de Tweede Kamerverkiezing op 29 oktober en de aanloop er naartoe). 

En toen kwam Lisa, het 17-jarige meisje uit Abcoude dat achtervolgd, aangevallen en vermoord werd toen zij ’s nachts van Amsterdam naar huis fietste. Vele meisjes en vrouwen in het land voelen een loodzware deken op hun schouders gedrukt door dit grote drama. Toen ik een aantal dagen geleden ’s avonds weer aankwam vanuit Nederland en over de donkere landweggetjes fietste zonder een levende ziel te zien, op een tweetal automobilisten na, dacht ik aan dit jonge meisje, zoals vele meisjes en vrouwen momenteel ook aan haar denken als ze in het donker naar huis fietsen. Het geweld tegen vrouwen komt niet alleen van binnenuit, maar zeker ook van buitenaf. Door geïmporteerde vrouwenhaat van mannen met een gestoord vrouwbeeld, waarvan Lisa dodelijk slachtoffer is geworden. Het niet benoemen daarvan (want: angst?) is niet behulpzaam om met passende oplossingen voor geweld tegen vrouwen te komen.

Hoe dan ook, het is een afschuwelijk drama dat vooral de vrouwen in Nederland bezighoudt. Want, zoals de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, zei in de persconferentie: het is de nachtmerrie van elke vrouw en moeder. 

Momenteel voelt het drama weer verder weg, want ik ben weer thuis waar het de rust zelve is en waar de kippen en de poes verlangend op mijn thuiskomst hadden gewacht (dat betekent meer eten). Manlief bleef achter in Nederland. Daar werden hij en ik compleet verrast door een onverwacht bezoek van zijn vader en partner uit Nieuw Zeeland…echt we wisten niet wat we zagen toen ze daar beiden in de tuin van zijn zus in Callantsoog zaten en stiekem op ons wachtten. Fantastisch om ze weer in levende lijve te hebben gezien!

Het bezoek aan Nederland heeft me weer enkele inzichten gegeven. Ik denk dat ik na al die jaren van niet meer dagelijks leven in dit land een vervreemding begin te voelen van het leven daar. De mensen zijn met hele andere dingen bezig. Huizen, spullen, auto’s, werk, drukte. En dat is vaak heel begrijpelijk, maar het is helemaal vervreemdend als je dan thuiskomt op een eiland waar dat veel minder belangrijk is en waar een watercrisis heerst, die steeds ernstiger wordt. Momenteel hebben we amper water uit de kraan. Iets wat in Nederland onvoorstelbaar is en er meteen grote paniek zou uitbreken. Hier is het de normaalste zaak geworden, maar oncomfortabel is het wel. Zonder water begin je immers niets. 

Ik heb eerder een blogpost geschreven over de watercrisis, maar wil een uitgebreider stuk gaan schrijven om ook elders te publiceren, want velen hebben geen idee dat de watersituatie op de Balearen zo penibel is. Waterbronnen drogen steeds verder op. En dit is al jaren aan de gang en treft nu steeds meer mensen. Deze zomer, ook ons. Gelukkig hebben we water in drie grote reservoirs waaruit ik momenteel water pomp. Dus ik mag niet klagen. Ben dankbaar voor elke druppel. Dorus is bezig met het maken van een diepe waterput die straks het regenwater gaat opvangen vanaf de dakgoten. Want burgers moeten het heft in eigen handen nemen, wachten op een overheid is zinloos. Regenwater opvangen is één ding, de aarde verder verbeteren, zodat het water beter vastgehouden wordt, een ander.

Onze buren, een hoog bejaard Argentijns stel, hebben het er logischerwijs moeilijker mee dan ik nu we in ons buurtje gedurende deze dagen zo goed als geen water meer uit de kraan komt. Ook zij hebben een cisterna met water, maar zij kookt en wast elke dag en douchen met een pannetje water voor zo’n oudere dame is dan echt behelpen. En dan te bedenken dat de honderdduizenden toeristen die hun vakantie vieren op Mallorca hier veelal geen idee van hebben. De Balearische overheid wil hier niet te veel ruchtbaarheid aan geven, want dat kan economische gevolgen hebben voor een eiland dat grotendeels afhankelijk is van toerisme. Binnenkort dus meer hierover in een nog te schrijven artikel. Onze tuin ziet er momenteel dus droog en minder goed uit, want minstens een uur een kraan aanzetten om de groentetuin te irrigeren, kost te veel water. Elke druppel telt. Vanavond als de zon niet meer zo brandt, ga ik met volle gieters water langs de meest dorstige plekken.

Na 12 jaar bezocht ik twee oud-collega’s in Driebergen die nu twee tieners, een zoon en een dochter, hebben. We waren elkaar al die tijd uit het oog verloren, maar niet uit het hart. Hij is ernstig ziek geworden en de artsen kunnen niets meer voor hem doen. Een fijne, innemende en slimme vent die blij is met elke nieuwe dag. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor wat dit bezoek en weerzien met me heeft gedaan. Dit stel, ook al heb ik ze jaren niet meer gezien, zijn mensen waarvan het onmogelijk is om niet van te houden. Zij is een oude ziel, waarvan ik tijdens de eerste kennismaking op ons werk al wist dat dit een bijzondere en wijze vrouw is. Haar moeder overleed jaren geleden, haar vader woont in Israël. Twee van haar half-broers dienen nu in het leger. En ze heeft dus een ernstig zieke man waarvan niemand weet hoe het ziekteverloop verder zal gaan. Allebei zijn ze niet eens vijftig. 

Hij vertelde me dat hij De Kracht van het NU aan het lezen was van Eckhart Tolle. Een boek dat ik toevalligerwijs ooit kreeg van haar en andere collega’s toen mijn project bij de bank (zo blij dat ik daar weg kon) ophield en waar ik toen niet doorheen kwam. Mijn geest was er destijds nog niet rijp voor. Pas later werd het me allemaal duidelijk, alhoewel het boek nog steeds geen eenvoudige kost is. 

Zij zijn dus niet eens vijftigers en hebben de afgelopen vier, vijf jaar al zo veel meegemaakt. Chemokuren, stamcel- en immuuntherapie en allerlei behandelingen die hij heeft moeten ondergaan. Ik weet inmiddels dat de liefste mensen als eerste de aarde verlaten. Genoeg bewijs hiervan kunnen verzamelen in de afgelopen decennia. Mediteren in de vroege ochtend en spirituele steun van een boeddhistische buurman helpen hem. Ik voel dat mijn zorgen maar verdampen bij de omvang van deze zorgen. Toen ik weer de trein terug nam, voelde ik een boosheid opkomen. Waarom moeten juist zij dit meemaken? Waarom hij? Dergelijke vragen stellen, is natuurlijk totaal zinloos. Ieder mens heeft elke dag weer kans op ontregelde celdeling dat kan uitmonden in kanker. Het is een God’s wonder als het lichaam zich herstelt en gezond blijft. Dat heb ik weer ’s ingepeperd gekregen. 

Over zorgen en je zorgen maken schrijft Eckhart Tolle in de Kracht van het NU: 

‘Maak je je zorgen? Denk je vaak: stel dat…, dan identificeer je je met je verstand, dat zichzelf projecteert in een denkbeeldige toekomst en angst opwekt. Tegen zo’n situatie kun je nooit op, omdat zij niet bestaat. Het is een hersenspinsel. Je kunt deze krankzinnigheid die je gezondheid en leven ondermijnt gewoon stopzetten door het huidige moment te erkennen. Word je bewust van je ademhaling. Voel de lucht je lichaam in en uit stromen. Voel het energieveld in je. Het enige waar je in het echte leven ooit tegen opgewassen moet zijn – in tegenstelling tot de verzonnen verwachtingen van het verstand – is dit moment. Vraag jezelf welk ‘probleem’ je nu hebt, niet volgend jaar, morgen of over vijf minuten. Wat is er verkeerd aan dit moment? Je kunt het Nu altijd aan, maar tegen de toekomst kun je nooit op – dat hoef je ook niet te kunnen. Het antwoord, de kracht, het juiste optreden of de hulpmiddelen zijn er als je ze nodig hebt, niet eerder en niet later.’

Als Het Zijn In Het Nu als gezond mens al niet zo eenvoudig is, dan geldt dat zeker voor een ziek mens.

Deze zinnige raadgeving is er zo eentje om te blijven oefenen.

Con Amor,

Eva