Morgen is de uitvaart. De man van het lieve en bijzondere stel, die ik vijf weken geleden nog heb bezocht in Nederland. Twaalf jaren waren ze uit het oog, maar nooit uit het hart. We waren alledrie ooit collega’s, we waren op elkaars huwelijk/verloving. Hij was ernstig ziek. 47 jaar. Ik vond hem altijd iets weg hebben van de Engelse acteur, Jude Law. Innemend, intelligent en charmant.

Van mij mag het nu regenen, donderen en bliksemen. De hele dag. Iets warms aantrekken, een grote kop thee, maar liever nog sterke koffie of iets anders sterks. Geen zonlicht, maar het licht van kaarsen. Zachte muziek. Bladeren die van de bomen vallen. De aarde ermee begraven. Takken zwierend in de wind. Het mag van mij tekeer gaan. Stormen. Hagelen. Het mag razen. De muziek harder. Bonkend op hoge golven. Wind die rukt aan stagen. Woeste schuimkoppen in de donkere zee. De diepte van een oceaan afdalend totdat het weer stil wordt.

De stilte die langzaam indaalt en slechts het geluid van grazende schapen hoorbaar is. De bellen om hun nek die een vreedzaam gerinkel geven. De oudheid van de huizen in de heuvels. De olijfbomen die de huizen beschermen tegen de brandende zon. Zon die nu lager naar de aarde toe schijnt. Zachter. Felheid die de komende maanden steeds verder zal afnemen. De rust op de landweggetjes. De wind die amper waait. Kalm en nergens ruis. Het lawaai van de wereld ver weg. Ego’s die alleen op mijn schermen te zien zijn. Niet de schaapsherder op zijn fiets over de hobbelige weg. Wat zou hij hebben aan een leugen? Wat heeft de wereld aan zijn oordeel? Ego’s leven ervan, teren op leugens. De natuur niet. Zij teert op leven en dood, zoals het altijd al bedoeld is.

Op de ochtend van het overlijden van ‘mijn Jude Law’ die een vrouw en twee kinderen achterlaat, las ik over de ‘walvisval’. Vertaald uit het Zweeds, ik weet helaas de schrijver niet (dank lieve Angelique, die ik nog uit Ibiza ken, voor het delen).

Wanneer een walvis sterft, verdwijnt hij niet

Dan begint er iets ongelooflijks.

Zijn enorme lichaam zinkt langzaam de diepte in, in stilte – als een laatste afscheid.

Het wordt “walvisval” genoemd.

En hoewel het het einde lijkt, is het slechts het begin.

Daar beneden, in de duisternis waar het licht nauwelijks doordringt, wordt het lichaam een ​​thuis.

Decennialang geeft het leven aan honderden soorten – haaien, vissen, wormen, krabben.

Een enkele walvis transformeert tot een heel ecosysteem.

Uit de dood ontstaat overvloed.

Uit stilte ontluikt leven.

En daar stopt het niet.

Gedurende zijn hele leven vangt een walvis koolstofdioxide op.

Wanneer hij sterft, neemt hij de koolstof mee naar de zeebodem – waar hij eeuwenlang kan blijven.

Zelfs in de dood beschermt hij de planeet. 

En terwijl hij leeft, zingt hij.

Liederen die duizenden kilometers onder water afleggen.

Moeders zingen voor hun jongen.

Anderen zingen voor degenen die er niet meer zijn. Ze zingen voor hereniging.

Niet alleen om te communiceren maar om een ​​band te scheppen.

Wist je dat het hart van een blauwe vinvis zo groot is als een auto?

En als hij diep duikt, klopt hij maar twee keer per minuut.

Alsof hij wil zeggen:

“Ga langzaam. Adem diep. Blijf kalm.”

Vroeger dachten zeelui dat walvissen monsters waren.

Vandaag de dag kennen we de waarheid:

Ze zijn de bewakers van de zee. Meesters van de stilte.

Reuzen die, zonder geluid de wereld veranderen.

En net als zij zijn er mensen die zoveel liefde hebben achtergelaten dat we hun aanwezigheid nog steeds kunnen voelen.

Mensen wier daden, toewijding en manier van leven harten blijven raken, lang nadat ze er niet meer zijn.

Zij verdwijnen niet.

Con Amor,

Eva

Beeld: maker onbekend…