In de strijd tegen het virus, Covid-19, zijn er volop discussies gaande over de noodzaak van het laten vaccineren, terwijl overheden nauwelijks, of zeg maar gerust niet, spreken over het belang van een gezonde levensstijl ter bevordering van de algemene gezondheid. Campagnes daarover moet ik nog altijd zien. 

Nergens een geluid over gezonde voeding. Goed voedsel voedt ons lichaam niet alleen met energie, maar dient tevens als medicijn tegen ziekten en kwalen. En mentale gezondheid, daar wordt evenmin amper over gerept door de experts, ja alleen nu toch zo langzamerhand naar buiten komt hoe moeilijk jongeren het hebben in de huidige corona-maatschappij. Een mentale gezondheidszorg-crisis sluimert aan de horizon. Jonge levens staan stil en jongeren hebben geen idee hoe hiermee om te gaan.

En wat te denken over ouderen in de verzorgingstehuizen. Afgeschreven en eenzaam brengen ze hun laatste levensdagen door. Een triester beeld bestaat niet. 94-jarigen krijgen een vaccin toegediend en het is nog maar de vraag of ze daar blij mee moeten zijn. 

Op straat of in een winkel worden we telkens weer herinnerd aan de “1,5 meter-regel”. In de supermarkt herhaalt een vrouwen-stem op een bandje eindeloos dat men afstand moet houden om zo veilig mogelijk boodschappen te kunnen doen. Ga vooral met een wijde boog om elkaar heen. En lach niet. Alleen de rimpels bij lichtjes samengeknepen ogen verraden een glimlach achter het gezichtsmasker.

Ziekenhuizen zijn overvol, en een geplande operatie om een hersentumor bij die vader van twee jonge kinderen te verwijderen, moet wachten. De operatie is al twee keer uitgesteld. Zijn arts kon de fatale woorden maar amper over zijn lippen krijgen. De man, die zijn leven in handen van de chirurgen legt, werd weer naar huis gestuurd.

Nooit eerder werd duidelijk hoe kwetsbaar de maatschappelijke systemen zijn. Gezondheidszorg, onderwijs, economie. Landen op slot, omdat ziekenhuizen de zorg niet aankunnen. Artsen en verpleegkundigen, die zich helemaal rot werken. Dit zal niet het laatste virus zijn dat van dier op mens overgaat. Zoönoses zijn al langer een groot risico voor de volksgezondheid. Toch vinden overheden de oorzaken van zoönoses en hoe een volgende pandemie te voorkomen nog steeds niet uiterst belangrijk. Dat is merkwaardig als je ziet welke immense gevolgen de huidige gezondheidscrisis heeft en hoe levens zijn – en worden – verwoest. We mogen toch echt veel en veel meer van regeringsleiders verwachten dan een vaccin dat niet eens zorgvuldig getest is.

Ondertussen ademen de straten in de Amsterdamse binnenstad een ongewone rust uit. Her en der wat voorbijgangers in de serene straten, die eens dagelijks overladen waren met toeristen. Ik loop langs een café en zie de eigenaar voor het café-raam zitten, een kop koffie in zijn hand. De café-kater zoet op een bar-kruk. Zijn baasje kijkt wat sip naar buiten en ik glimlach naar hem. Ik benijd hem niet. In plaats van koffie, zou hij naar de fles kunnen grijpen, de uitzichtloosheid verdoven en in een roes verkeren, in dromen waar alles beter is. Beter dan dit. Om dan vervolgens weer te ontwaken in die nachtmerrie-achtige wereld. De wereld van vandaag. Dystopisch. Het is leven in overlevingsstand. Een donkere schaduw hangt over de stad en tegelijkertijd een sereniteit zo mooi. Donker en licht met elkaar verweven, zoals yin yang.

Duiven hebben de Dam inmiddels helemaal overgenomen en vliegen rakelings langs mijn hoofd. Ik moet plassen, maar kan nergens terecht. Een klein lunchzaakje is open en ik vraag aan de dame daar of ik van het toilet gebruik mag maken. Dat mag. Ik beloof haar wat te kopen. Glutenvrij en veganistisch is lastig, dus het wordt alleen een koffie. Met de warme koffie in mijn hand, loop ik verder. Het is koud. Ik weet dat er iets gigantisch niet klopt hier nu, en toch geniet ik van die ongekende sfeer. De scheve panden aan de gracht lijken nog schever dan voorheen. De wereld is scheef, of was het nou op z’n kop? 

Zal het gebeuren, moeten we allemaal een spuitje om te kunnen reizen, te werken in de zorg, te feesten, te proeven van eten buiten de deur? Ja, om weer sociaal en “vrij” te “mogen” zijn, toch maar een prik in die arm?

Con Amor,

Eva