Deze zomermaanden heb ik heel weinig geschreven. Niet omdat ik tekort kwam aan ideeën, maar meer omdat de aanhoudende bloedhitte me de puf ontnam. Dus mijn hoofd is nu nogal onrustig, omdat er nog van alles in zit, wat de pen nog niet heeft bereikt en ik me daarnaast schuldig voel over het gebrek aan stukken. 

Je een beetje schuldig zitten voelen, daar schiet je toch helemaal niks mee op, dus doe jezelf dat niet aan – ik hoor het je zeggen.

Enfin, drie weken geleden het allereerste Engelstalige artikel geschreven voor het schrijversplatform Medium dat in aanmerking kwam voor het Partner Program en tadá zowaar $0,01 (na aftrek belastingen) verdiend. Tsjonge! Ik moest hard lachen toen ik de e-mail zag. “We maken het bedrag zo snel mogelijk over naar je bankrekening.” Top!

Wat is Medium?

Medium is een Amerikaans platform waar mensen van over de hele wereld stukken op publiceren. Het is een enorme schat aan informatie. Als member kun je zonder limiet lezen en kun je anderen volgen. Al voor 5 dollar per maand. Aan de hand van allerlei thema’s, zoals klimaat, AI, en wetenschap kun je artikelen lezen. Alleen members kunnen je stukken lezen die meedoen aan het Partner Program. Mensen die geen lid zijn, kun je een friend’s link sturen. Het aantal leesminuten zijn belangrijk voor de verdiensten. Ik hoor van sommigen dat het best aantrekkelijk is, van anderen hoor ik weer dat ze maandelijks een paar koffietjes kunnen drinken van de inkomsten en dat is het dan. 

Gevaarlijk!

Naast dit zielige bedragje toch nog leuk nieuws. Een Spaanse lezer van mijn artikel op Medium, dat ging over de ‘dwangkus’ die heel Spanje in haar greep hield, vertaalde het naar het Spaans (met mijn goedkeuring natuurlijk) voor zijn blog. Toen ik de Spaanse versie vervolgens deelde op Twitter (sinds kort heet Twitter heel lelijk: X. Eigenaar Elon Musk heeft een vreemde obsessie met deze letter..), kreeg ik toch een bijzonder commentaar van een Spaanse vrouw. Ze stuurde me een foto met daarop in koeieletters “Pas op, deze persoon is gevaarlijk, want verspreidt nep- nieuws.” Ik dus. Mijn stuk is slechts een mening, die haar niet bevalt, dat is alles. Maar op de socials weten we inmiddels dat wanneer je een afwijkende (lees: ongewenste) mening over een veelbesproken onderwerp hebt, je volgens sommigen zogenaamde ‘desinformatie’ verspreidt. Een hele kwalijke ontwikkeling die ervoor zorgt dat er geen argumenten worden gegeven, maar slechts een lui en gemakzuchtig oordeel. Maar dat terzijde.

Zwembad

Deze laatste maanden kon ik me moeilijk onttrekken aan gedachtes als: Wanneer ik meer volgers op Medium en X heb, meer lezers, meer likes/comments, dan voel ik me beter. Je kent het vast wel: Als ik deze job, dit huis, deze auto, dit project, dit haar, deze looks, die reis, die partner of dat geldbedrag heb, dan ben ik gelukkig. Externe factoren, waarvan je denkt dat ze meer geluk geven in het leven. Verwijzend naar de toekomst en niet zelden zijn het materiële zaken.

Ik had het er met Dorus over en hij begon te fantaseren: stel nou dat je een bestseller schrijft en daarmee binnen bent, wat zou je dan doen met dat geld? Ik hoefde niet lang na te denken. Een leuke finca op Mallorca met gastenverblijf, zodat er een comfortabele plek is voor familie en vrienden, veel bomen, een groentetuin, en zwembad. Ook zou ik een mooi bedrag schenken aan een organisatie, zoals de Dierenambulance in Amsterdam (zij zijn echt geweldig!) of een andere organisatie waar ik achter sta. Kun je nou echt niks anders verzinnen? Nee.

Golven van geluk

Maar wacht eens even, externe zaken zouden niet moeten uitmaken voor ons geluk. Want als we het eenmaal hebben, voelen we ons even on top of the world en dan is er weer het volgende dat we zouden willen. Niet dat we dan maar geen wensen of ambities moeten koesteren, dat kan juist goed zijn. Maar realiseren dat we daar meestal geen gelukkiger mens van worden, voorkomt allerlei teleurstellingen.

Geluk komt in golven en vloeit weer weg, om vervolgens weer vroeg of laat terug te keren. Dat kan bij een eenvoudige aanblik van iets moois, bij een samenzijn met een vriend of vriendin, een duik in zee na een lange fietstocht, een lieve kaart van je kind, noem maar op. Het zijn vaak juist niet de grootse en meeslepende momenten die het allermeeste geluk geven, maar eerder zijn het de, op het eerste oog, onbeduidende momenten die vol betekenis blijken te zijn. 

Onafhankelijk

Dat kun je nu wel denken, maar het is toch fijn als je een e-mail ontvangt, waarin staat dat je 100 dollar hebt verdiend met een artikel dat je zelf wilde schrijven en zelf hebt gepubliceerd? Jazeker, ik zou de laatste zijn die dat ontkent. Want het geeft ook een mate van onafhankelijkheid weer, iets wat voor mij belangrijk is. Zowel onafhankelijk van werk- of opdrachtgever als onafhankelijk in financiële zin.  Het is iets waar ik graag naartoe werk. Maar tegelijkertijd wil ik mijn geluk daar niet van laten afhangen, en het meer innerlijk ervaren. Allebei deze paden zijn van waarde voor me: onafhankelijkheid en innerlijk geluk. Maar ik wil ze niet teveel met elkaar laten bemoeien. Het mag niet zo zijn dat onafhankelijkheid een voorwaarde is voor innerlijk geluk. Bij mij in ieder geval niet. Misschien bij anderen wel, maar daar heb ik niets mee te maken. 

Zelfredzaam

Echter, onafhankelijkheid kan ook betekenen dat we onszelf kunnen redden wat betreft voedselvoorziening of andere zelfredzaamheid; het hoeft niet enkel in geld uitgedrukt te worden. En het scheelt in ieder geval al zo veel dat onze fincita helemaal van ons is, maar alleen leven van zon, wind en liefde bestaat nou eenmaal niet. Daarnaast kan innerlijk geluk ook betekenen dat niets ons geluk in de weg staat, dus dat het onafhankelijk is van wat dan ook. Zo komen deze twee toch weer samen en haken ze toch op de een of andere manier in elkaar. 

Wapen

Hoe dan ook, ik geloof juist nu, nu alle informatie van over de hele wereld, alle rampen en al het onrecht, zo gemakkelijk met één muisklik ons leven binnenkomt, we ons moeten wapenen met innerlijk geluk (of misschien wel beter: innerlijke rust). En dan moeten we vooral niet in de valkuil vallen van “als ik eenmaal innerlijk geluk heb gevonden, is alles beter.”

Stemmetjes

Daar beginnen we al mee door ons niet te identificeren met de dingen die minder gaan. We moeten ons vooral niet identificeren met ongemak en ongeluk. Zoals deze zomermaanden die een hitte voortbracht die niet alleen lichamelijk zwaar drukte, maar bij mij ook wel geestelijk. Weet dan: Ik ben die hitte niet. Die stemmetjes in mijn hoofd die klagen dat ik het zo verdomd warm heb en passief maken, ik ben ze niet. Eckhart Tolle, wiens boeken ik zeker weer eens moet herlezen, en andere spirituele leraren maken mij altijd weer duidelijk dat ik niet mijn gedachtes en emoties ben. Door mij niet hiermee te identificeren, kan ik er met een gezonde afstand naar kijken. Hetzelfde met tegenvallende (1 cent), maar ook positieve (bestseller) resultaten. Dat staat los van wie ik ben. 

Want we zijn in de westerse wereld zó geneigd ons altijd te identificeren met wat we doen, met ons werk. Stel dat dat wegvalt – om wat voor reden dan ook -, dan weten we ineens niet meer wie we zijn. Met een soort identiteitscrisis die ons alle hoeken van de kamer laat zien (binnenkort hierover meer).

Het bovengenoemde vergt heel wat oefening. Het is een levenswerk om geluk niet te laten afhangen van externe factoren. Om het ego een gezonde plaats in te laten nemen. En me niet door haar te laten meevoeren naar de krochten van minderwaardigheid of superioriteit. Werk dat nooit ophoudt, vermoed ik zo.

Con Amor,

Eva