Het is zomer en ik vier het thuis op Ibiza. De zinderende hitte maken de dagen onbekommerd. Bij de minste of geringste handeling druipt het zweet langs mijn rug omlaag. Juist in deze maanden draait de horeca op volle toeren en lopen de camareros en camareras hun benen uit het lijf. De genadeloze zon slaat geen dag over, maar vandaag lijkt hij voor het eerst sinds maanden te schuilen achter de wolken. Wat een verademing!

Samen met een vriendin lig ik op een kleedje op het strand en praten we over het leven op Ibiza. Dat het niet altijd makkelijk is om hier iets op te bouwen. Alles kost nu eenmaal tijd en hiervoor is geduld nodig. Middenin ons gesprek komt een Afrikaanse vrouw plotseling naast mij zitten. Zij is één van de vele verkopers, die in de zomers dagelijks de Ibizaanse stranden afstruinen met hun strandkleden, armbandjes, zonnebrillen en haarvlechtwerk (de vrouwelijke verkopers vlechten je haar net zoals dat van een echte dreadlock-koningin).

De vrouw pakt mijn arm beet, subtiel, maar mijn eerste reactie is een geërgerde. “Laat me, ik ben middenin een gesprek en ik heb niets nodig,” zeg ik haar rustig. Ze lijkt zich er weinig van aan te trekken en begint tegen ons te praten. “Please listen. Please, I have a rough day. I haven’t sold anything today. Today is difficult day.”

Mijn vriendin vraagt de vrouw naar haar naam. “I’m Keisha”, antwoordt ze. Dit is haar eerste zomer op Ibiza. Ze woont in Nigeria. Zwijgend zit Keisha naast me en ik kijk naar haar droevige blik in haar ogen en leg mijn hand zachtjes op haar mollige schouder. Vervolgens zeg ik dat ik geen cent op zak heb.

Waarom begin ik gelijk over geld? We kunnen toch ook gewoon wat praten met elkaar? Ik heb te doen met Keisha en voel me een beetje ongemakkelijk. Wat een onbezorgd leventje heb ik vergeleken met haar.

Ook is het nogal scheef als je beseft hoeveel geld er in het tourisme op Ibiza omgaat. De duizenden euro’s die mensen neertellen voor een weekje in een luxe villa, de hippe beach-restaurants waar dagelijks uitgebreid gegeten en gedronken wordt. Geen zin om te koken tijdens de vakantie? Dan regel je toch gewoon een private chef. Niets is te gek op Ibiza. Alles is te koop.

Keisha vertelt dat ze na de zomermaanden weer terugkeert naar Nigeria, net als de meeste strandverkopers. Ik blijf hier. Sterker nog, ik ben zonder problemen naar dit eiland gekomen en niemand zei me dat ik weer terug moest naar mijn eigen land. Toevallig stond mijn wieg in Nederland, op het continent Europa, en toevallig gelden hier andere regels en wetten. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Voor mij gelden geen Europese grenzen. Ik ben een kind van het gewilde Europa.

Als hordes jonge Afrikaanse mannen de hoge hekken van Ceuta trotseren en juichend Europa binnen rennen, is dat nieuws dat stof doet opwaaien. Waar moeten deze mensen heen? Wat komt er van ze terecht? Ik weet het niet, maar het zet me wel aan het denken. En de vele anderen wier levens eindigen in de Middellandse Zee, omdat zij het niet tot Europa hebben gered. Kranten schrijven er soms niet eens meer over. De groei van de economie is een belangrijker onderwerp.

Ik zeg Keisha dat ik de volgende keer mijn haar door haar laat vlechten. Mijn haar net zoals dat van een Afrikaanse dreadlock queen. Oh, ik zie het beschuldigende vingertje al naar me wijzen: culturele appropriatie.

Maar niet op Ibiza.

En niet als het aan Keisha ligt.

Con Amor,

Eva