Dit jaar staat er een ingrijpende verandering op stapel: mijn Liefde en ik worden tiny house bewoners in de vallei van Casita Verde. Een door Dorus zelf gemaakt tiny house op wielen gebouwd van pallets en gerecyclede materialen. Over een week wonen we precies vijf jaar op Ibiza en begonnen we ons avontuur in Casita Verde; een ecologisch centrum en groene community in de prachtige Benimussa vallei met in de verte de zee bij het populaire strand van Cala Comte.

Hippie huisje

Het was voor mij een enorme verandering: we leefden in een voormalige kalk-oven en waren opeens deel van een groene community met mensen uit alle windstreken. We hadden ons eigen ecologische huisje, maar deelden een keuken, twee eco toiletten en een douche met – destijds slechts – vier bewoners. In ruil voor het leven in dit hippie huisje in Casita Verde met haar faciliteiten en vegetarische maaltijden, werkten we elke dag in de keuken, de tuinen, deden allerlei klusjes en verzorgden de Open Zondagen voor het publiek.

Stadsmeisje

Het poepen op een toilet waarbij je niet alles lekker kan wegspoelen met schoon water was even wennen. Het werpen van houtsnippers op je hoopje had ik nooit eerder hoeven doen en dat het dan na zo’n drie maanden tot compost is verworden – zonder vervelende geuren – om de planten in de tuin te bewerken was eerlijk gezegd ook betrekkelijk nieuw voor me. Oh wat voelde ik me toch een stadsmeisje. Helemaal toen het die eerste dag in januari 2014 avond werd en een duizelingwekkend mooie sterrenhemel zich boven mij openbaarde. Ik wist niet wat ik zag. Nog nooit had ik zoveel sterren en sterrenlagen in de zwarte lucht mogen aanschouwen. Logisch, want mijn leven bestond al decennia lang uit de immer verlichte stad. In de stad wordt het nooit zo donker als in deze vallei, dat maar een handvol huizen kent. Toch hielden we dit ecologische leventje maar twee maanden vol, want toen we het aanbod kregen om een kleine studio aan zee te huren, twijfelden we geen moment. Mijn diep gekoesterde wens om ooit in mijn leven aan zee te wonen, kwam ineens uit! Dorus zag het ook helemaal zitten en alhoewel hij helemaal op zijn plek was in Casita Verde – meer dan ik – was de keuze makkelijk gemaakt. Sinds we vertrokken, bleven we in contact met het reilen en zeilen van deze ecologische community en diens oprichter Chris Dews.

Een experiment

Dorus begon in Casita Verde, alweer een aantal jaren terug, aan het bouwen van een tiny house in de vorm van een wild west wagon. Een ecologisch tiny house op zonne-energie met eigen keuken, eco toilet en douche dat helemaal zelf voorzienend is. De onderkant van het huisje bevat een groot waterreservoir dat al het regenwater opvangt. Hij is het niet gaan bouwen met de bedoeling om er samen met mij, onze twee katten incluis, te gaan wonen. Nee, het zou puur een experiment en showcase voor Casita Verde worden. Maar plannen zijn er om gewijzigd te worden. Afgelopen jaar hebben we besloten dat we de stap wagen en het zelf gaan bewonen, zodat we kunnen ontdekken of dit sustainable life echt voor ons is. Een wel heel aantrekkelijk motief is dat we dan geen huurkosten en energie- en waterrekeningen meer hebben.

Verwachtingen

Het is spannend deze overgang. We zullen weer wat stappen verdergaan in het bewuster leven. Een half uur onder het stromende water van de douche staan dromen en ideeën verzamelen, is er dan toch echt niet meer bij. En zijn we dan net als vijf jaar geleden weer bewoners en vrijwilligers van Casita Verde of hebben we de ruimte onze eigen (schrijf)projecten te creëren? Dorus is van mening dat dat allemaal vanzelf werkt straks. Mijn intuïtie zegt me toch de verwachtingen nog eens goed te bespreken met de oprichter. Onuitgesproken verwachtingen kunnen nog wel eens tot grote teleurstellingen leiden en dat willen we natuurlijk voorkomen. Toch van alle argumenten – voor en tegen – die ik heb, is mijn grootste moeite het loslaten van de zee, waar ik altijd ben of naar terugkeer. De zee is de laatste jaren mijn thuis geworden. Het is de plek waar ik zó van ben gaan houden. Ibiza is omgeven door de zee, dus ik kan straks altijd mijn fiets pakken en naar de verte, waar ik de zee kan zien, rijden. Het wonen in een vallei, omgeven door groen, is een andere ervaring en ook ’s zomers heerst de stilte.

Stoffig bedje

Eergisteren op de laatste avond van 2018 hebben we met de mensen van Casita Verde en met nog een paar oud-bewoners, die we uit het oog waren verloren, getoast, gedanst en gelachen tot mijn kaken pijn deden. Om 05.00 besloten we in onze aanstaande woning – die nog niet af is – de eerste nacht door te brengen. We waren al voorbereid, want dekbed en kussen kwamen in het fietskrat van Dorus mee. Matras konden we voor deze gelegenheid van een bewoner lenen en met een paar pallets had Dorus een stoffig bedje in elkaar gezet. Vanuit het raam zag ik weer een magische sterrenhemel en we vielen allebei als een blok in slaap.

Dankbaarheid

Toen we zes uur later wakker werden, scheen de zon uitbundig en besloot Dorus bananen-pannenkoeken voor iedereen te bakken. Ik perste een zooitje sinaasappelen uit. Later zaten we met z’n zevenen buiten in de zon te genieten van het eerste ontbijt van dit jaar. Wat een fijn begin was dit. Maar wat is een nieuwjaarsdag zonder een frisse duik in de zee? Goed, sommigen wilden wel mee. Op de landweggetjes fietsend naar huis met de zon op mijn gezicht begaf ik me in een ware bubble van dankbaarheid. Het stroomde rijkdom en dankbaarheid. Rijkdom niet in de zin van financiële rijkdom, maar rijkdom in liefde, mooie mensen, familie, gezondheid, omgeving, dromen. Dit eiland. Ik realiseerde me dat ik een rijk mens ben, dat we samen rijk zijn. No matter what.

Happy New Year & Count Your Blessings!

Con Amor,

Eva