Grenzen aangeven, behoeften benoemen en ongenoegens uiten, je mag dan wel een communicatief vaardig persoon zijn, makkelijk is anders. Of het nu om een vriendschap, werk- of liefdesrelatie gaat, om het gezond en in balans te houden, moeten er wel eens dingen gezegd worden, die soms moeilijk zijn. En vooral ook tijdig, het opkroppen totdat het opeens één grote misère wordt, is wat je zeker niet moet doen.

Kort geleden vielen er bijna slachtoffers, omdat ik het laatste had gedaan en me er tot voor kort niet eens van bewust was. Toen het belangrijkste er uitkwam, heb ik – gelukkig – een heftige woede-aanval kunnen voorkomen. Maar mijn frustraties hadden hun hoogtepunt bereikt, zover was duidelijk. Ik had te lang niets gedaan om het kenbaar te maken. Mijn geliefde en ik, we waren amper samen, en zo ging het al zeker meer dan een jaar. Altijd omringd door anderen, het begon me hevig te storen. Ik voelde me verwaarloosd, gefrustreerd. 

Toen ik laatst een week lang alleen thuis was, schreef ik weer eens in mijn dagboek. Ik begon alles op te schrijven: wat ging er niet goed, waardoor vocht ik  al zo lang zowat dagelijks tegen allerlei negatieve gedachten, ik was nou niet bepaald in een jubelstemming de laatste maanden. Ik probeerde het allemaal te verwoorden. Alles leek opeens op losse schroeven te komen staan. Ik was volledig de controle kwijt, zo leek het wel. En zo was het ook. Ik kreeg zo’n enorme heimwee naar mijn tijd in Amsterdam toen ik net met mijn liefde samenwoonde en we in de weekenden volop de tijd voor elkaar namen. Ook het gemak om familie en vrienden op te zoeken, met een brok in mijn keel drong het besef ineens diep tot mij door dat dit tot het verleden behoorde. Liet ik het soms niet eerder toe? Of is het door het corona-virus naar de oppervlakte gekomen? Ja, scherper en genadelozer dan ik ooit had kunnen vermoeden?

Eén ding werd me duidelijk toen ik alles zo opschreef: ik moest de controle weer terug zien te krijgen, te beginnen met hoe ik mij voel over mezelf en over mijn grote liefde. We moesten er samen uit. Dat was het begin dat we nodig hebben. Een lang weekend weg naar een, voor ons, onbekende plek op het eiland, waar we alle tijd voor elkaar zouden hebben. Alleen wij met z’n twee. Ironisch is het wel, juist wij, die hebben gekozen voor een niet-stressvol, rustiger bestaan op een zonnig eiland, hadden te weinig aandacht voor elkaar. Onze levens maakten we zo veel meer eenvoudiger dan voorheen en toch slipten we bijna door elkaars vingers. Althans, dat gevoel kreeg ik opeens zo sterk. Of misschien wel juist daarom. Misschien hebben onze keuzes het juist moeilijker gemaakt. 

De bergen, de wilde geiten gevaarlijk op de randen, de hoge rotspartijen in de zee, de slingerende weg naar de top en het bergaf naar beneden roetsjen, de wijn uit het chique zaakje, ze gaven het uiten van onze teleurstellingen betekenis. Er was weer aandacht voor elkaar. Er was weer volop liefde. 

Wacht niet op de ander voor het oplossen van je gemis. Verwacht nooit dat anderen hetzelfde denken en voelen als jij. Denk niet dat hij of zij het wel aanvoelt wat er in je leeft en er dan ook nog eens wat mee doet. Ook aan liefde moet je beiden werken. Het gaat niet vanzelf. Zoals eigenlijk niets vanzelf gaat. Liefde is er om sterker en beter te worden. Toch ben jij het, die ’s avonds in slaapt valt en met wie je weer wakker wordt. Jij bent de persoon, die je moet waarderen, waarin je moet geloven, en vertrouwen. Jij weet wat bij je past en wat je nodig hebt. Jij alleen. Je sterke jij. 

Con Amor,

Eva