Wat een lelijke tijden waarin we wereldwijd zijn beland. Dit, in combinatie met nog een aantal factoren, zoals de vermissing van onze kater Liefje, heeft me de laatste tijd aangeslagen en ziek gemaakt. Waarschijnlijk was mijn griep waardoor ik de afgelopen anderhalve week een groot deel van de dag in bed doorbracht niet rechtstreeks daardoor veroorzaakt, ook het slechte weer op Mallorca dat nu al weken voortduurt en constant in tochtige, vochtige ruimten half buiten te hebben gestaan, hebben niet bijgedragen aan een goede gezondheid. Nu de laatste hoestjes en snot neus langzaam verdwijnen, is dat dus bijna achter de rug. Gelukkig. 

Nu ik dit schrijf, regent het weer pijpenstelen en dondert en bliksemt het erop los in Mallorca. Als mijn gedachten afdwalen (en dat doet het veel de laatste dagen) naar onze vermiste kat, doet mijn hart pijn. Hij is altijd bang voor onweer. Waar is hij? Schuilt hij ergens? Is hij opgejaagd? Leeft hij nog? Het heeft me momenteel verlamd en lusteloos gemaakt. Zelfs in schrijven heb ik amper zin. Ik denk er wel steeds aan om te bloggen en nieuwe artikelen te schrijven, maar ik ben te slap en te lusteloos om iets op papier te zetten. Toch doe ik het nu. Omdat schrijven heelt.

Ik doe het om je te vertellen dat we troost kunnen halen uit de kleine, op het eerste gezicht onbelangrijke, dingen als het leven tegenzit. Voor mij is dat een eerste warme douche na maanden alleen koude douches te hebben gehad, een vuur om me aan te verwarmen, een droog en warm huisje, banana pancakes van Dorus, ’s avonds samen in bed ‘Better Call Saul’ kijken, een mooi boek, nostalgische soul muziek….

De komende weken gaat ons Green Gorillas team het tiny house afmaken dat we in oktober zijn begonnen te bouwen. En dan gaat het in de verkoop. Ik hoop op betere energie de komende tijd, zodat ik lekker voor de bouwers kan koken. Misschien helpt het ook mijn eetlust weer op te krikken. 

Deze regenachtige en grijze November dagen doen me aan Nederland denken. Mét verschil: comfort. Even de verwarming een standje hoger zetten, neer te dalen in een warm bad met heerlijke geuren, droge vloeren. 

Voor mij, hier in ons tiny home, staat comfort gelijk aan het branden van de rocket stove. Zodra het vuur aangaat, lijken moeilijkheden af te nemen. Zodra het vuur vlamt, lijkt verdriet te verzachten en ziet de wereld er opeens vriendelijker uit vanuit het Mallorcaanse platteland. Zodra het vuur spat, komen beelden van romantische etentjes naar me toe. Zodra het vuur verwarmt, vraag je je af waarom groepen mensen zich zo hatelijk tegen elkaar verzetten en waarom we niet vaker zeggen “ik weet het niet”, in plaats van altijd maar het gelijk af te moeten dwingen. Zodra het vuur brandt, is het soms moeilijk voor te stellen waarom verbinding soms zo ontzettend ver te zoeken is. 

Waarin vind jij troost en comfort?

Con Amor,

Eva