Een herkenbaar scenario? Als beginnend veertiger vieren we onze verjaardag en opeens als donderslag bij heldere hemel realiseren we ons dat, als we geluk hebben en gezond blijven, we waarschijnlijk op de helft van ons leven beland zijn. Zomaar ineens lijkt het.

Dan dringt zich de vraag op: leid ik wel het leven dat ik wil? Vervolgens voordat we het weten, gaan we een stapje verder door onszelf de vraag te stellen: ben ik gelukkig met mijn leven? En als zich, wellicht, een sluimerende lichte midlife-crisis aandient, rijst de existentiële vraag: wie ben ik?

In ons jachtige bestaan kunnen we voorbij razen aan de veertigers mijlpaal of hierbij wat dieper stil staan en de tijd geven dit eens door te laten dringen.

Mijn vader

Zo denk ik vaak aan mijn vader die hard werkte voor zijn gezin. Op een dag voelde hij zich niet goed en toen ineens werd de droevige diagnose “acute myeloïde leukemie” gesteld. Plotseling werd zijn toekomst onzeker. Hoe lang had mijn vader nog te leven?

De ernstige ziekte hield hem in zijn greep en toch lukte het mijn vader na de zware chemokuur, waarvan we tot onze droevenis wisten dat het niet voldoende had aangeslagen, zijn leven weer op te pakken. Zo goed en zo kwaad als dat ging, mede dankzij de bloedtransfusies die hij ontving. Niet voor lang. De ziekte gaf zich niet gewonnen en mijn  lieve vader overleed acht maanden later, twee dagen voor zijn tweeënzestigste verjaardag. Een einde van een leven dat nog niet af was. Zijn ijzersterke wil om te leven was daarvan het bewijs.

Ik was een student van 24 jaar. Mijn wereld stortte in. De kwetsbaarheid van het leven drong al vroeg tot mij door. We kunnen zomaar ineens te horen krijgen dat een ernstige ziekte onder onze huid of dat van onze geliefden woekert. Het leven is ineens niet meer zo vanzelfsprekend. Het kan zelfs zomaar ineens afgelopen zijn. Wat voelde het verdriet als een zware deken. Voor het eerst voelde ik het kloppen van een gekweld hart.

Ibiza

Als we dan zo halverwege ons leven aangekomen zijn, vragen we ons af of dit het leven is dat daadwerkelijk bij ons past en niet omdat het zo hoort of omdat anderen vinden hoe we ons leven zouden moeten leiden.

Samen met mijn grote liefde, Dorus, ben ik vier jaar geleden naar het Spaanse eiland Ibiza verhuisd. Ik was net een aantal jaren als freelance jurist aan de slag en hij had een goed lopend aannemersbedrijf. Het zou een sabbatical jaar zijn, totdat al snel duidelijk werd dat we niet meer terug wilden naar ons leven in Nederland, naar de donkere, natte wintermaanden die het ieder jaar kende en de lange werkdagen die we allebei maakten. Het leven is tenslotte meer dan werken, consumeren en de rekeningen betalen. Eenmaal van de vrijheid, de zon en de Mediterraanse sfeer geproefd, besloten we een nieuw leven op te bouwen. Hier op Ibiza. We vonden allebei werk, dat ons beiden de mogelijkheid gaf flexibel onze tijd in te delen. Ons leven noem ik minimalistisch: we consumeren weinig, in ieder geval stukken minder dan toen we nog in Nederland woonden, hebben weinig bezittingen, geen auto en besteden meer tijd aan de dingen die we graag doen: buiten in de natuur zijn, fietsen, wandelen, bouwen, schrijven, goede boeken lezen. Het scheelt ook enorm dat een mens op Ibiza niet veel nodig heeft om een fijn leven te leiden.

Mijn juristen-bestaan heb ik na mijn sabbatical aan de wilgen gehangen. Dat deed pijn, totdat ik besefte waar dat nu echt vandaan kwam. Ik identificeerde mij graag met deze rol. Het gaf een veilig en comfortabel gevoel. Ik verdiende er mijn geld mee en wist wat ik aan het doen was en waar ik zo ongeveer naartoe wilde. Nu viel dat, waarvoor ik hard gewerkt heb, weg en moest ik weer opnieuw beginnen. Een verlies, maar wel een verlies waarvoor ik zelf heb gekozen.

Ecologisch tiny house

Dorus is zich op Ibiza gaan richten op ecologisch bouwen met ge-recyclede materialen en heeft zijn passie en betekenis gevonden in het bouwen met respect voor natuur en omgeving. Momenteel bouwt hij een zelfvoorzienend tiny house bij Casita Verde, een ecologisch centrum en woongemeenschap in het hart van Ibiza. Ecologische tiny houses hebben de toekomst. Zeker met het Mediterraanse klimaat van Ibiza. Bovendien geeft het financiële vrijheid, omdat de verplichtingen van een hypotheek en energie-rekeningen tot het verleden behoren. Hoogstwaarschijnlijk gaan wij ons studiootje aan zee verruilen voor dit tiny house in de groene vallei van Casita Verde. Hoe zal dat gaan?

Mijn tijd

En nu na drie jaar heb ik weer het roer omgegooid. Ik heb mijn baan opgezegd en besloten mij te richten op dat wat ik het liefste doe en dat is schrijven. De vragen die het veertiger zijn heeft opgeworpen, zijn een belangrijke aanleiding hiertoe geweest. Als ik dan toch al een onbekende stap heb gezet door Nederland en mijn “veilige” werk als jurist achter me te laten, laat ik het dan niet halfslachtig doen, heb ik mezelf wijs gemaakt 😉 Dit is mijn tijd en laat ik het goed besteden aan dingen en aan mensen die het waard zijn. Helemaal met in het achterhoofd de wetenschap dat inmiddels ook een paar lieve vrienden geen lang leven gegund waren.

Het gekke is dat we als kind vaak nog op zoek zijn naar bevestiging van onze ouders, ongeacht onze leeftijd. Mijn ouders zijn altijd een enorme steun geweest in mijn leven en ik weet niet of mijn vader mijn latere keuzes zou hebben gesteund en gewaardeerd. Dat moet ik zien los te laten en zover ben ik nog niet, mocht ik daarin al volledig slagen. Desondanks zijn er momenten, waarop ik op de een of andere manier voel dat, in het licht van wat hij weet, hij helemaal achter en naast me staat.

Voldoening

Nu wil ik niet zeggen dat we als tobbende veertigers maar gelijk ons boeltje moeten pakken om te gaan emigreren naar een zonovergoten eiland en dat onze oninteressante baan opzeggen het beste is wat we kunnen doen om dichterbij het leven te komen dat bij ons past. Het kan, jazeker, maar waarom niet “klein” beginnen? Maak tijd vrij voor de dingen die je voldoening geven, ook al is de tijd maar kort omdat een druk gezin en/of veeleisend werk al je tijd en energie vergt. Skip eens een avond Netflixen en doe waar je op de langere termijn echt blij van wordt. Wat het ook is! Altijd al willen gitaarspelen zoals Lenny Kravitz? Zoek die cursus en begin. Droom je al jaren van die ene, verre reis? Stel het niet langer uit. Of vind je dat je meer moet bewegen, omdat dat je gezonder én blijer maakt? Ren ’s avonds dat rondje of start je ochtend op de yoga-mat.

Het veertigerschap en ervaringen van verlies vormen nieuwe paden die het ontdekken waard zijn. Het is aan ons of we gehoor geven aan onze levensvragen en bereid zijn een nieuw pad in te slaan, hoe smal en kronkelig het op het eerste gezicht ook lijkt.

In de komende maanden kun je hierover lezen in Happinez Magazine! Stay tuned 🙂 

Con Amor,

Eva

Foto: Ella Jardim/Unsplash