“Vanmorgen werd ik kwaad wakker. Nee, nee, de wereld bevalt me niks. De meeste mensen zijn dood zonder het te weten, of ze leven wel en bedotten de boel. En de liefde eist in plaats van te geven. En degene die van je houdt, wil dat je iets bent wat hij nodig heeft. Van liegen krijg je spijt. En niet-liegen is een gave die de wereld niet verdient. En ik kan niet eens doen wat een half verlamd meisje uit wraak deed: een vaas stukgooien. Ik ben niet half verlamd. Hoewel iets in mij zegt dat we allemaal half verlamd zijn. En dienstmeisjes, of laten we maar zeggen meiden, hebben is een belediging aan de mensheid. De plicht om zoals dat heet fatsoenlijk voor de dag te komen, irriteert me. Waarom kan ik niet rondlopen in lompen, net als mannen die ik soms op straat zie, met een baard tot op hun borst en een bijbel in hun hand, die goden die van de waanzin inzicht hebben gemaakt? En waarom denkt men dat ik moet doorgaan met schrijven, omdat ik daar ooit mee ben begonnen? Ik heb mijn kinderen gewaarschuwd dat ik met het verkeerde been uit bed  ben gestapt en dat ze er maar niet op moeten letten. Maar zelf wil ik dat wel. Ik zou iets definitiefs willen doen waardoor de gespannen zenuw die mijn hart beknelt, knapt.”

Gisteravond in bed las ik dit fragment uit het boek De ontdekking van de wereld van Clarice Lispector. Alhoewel het schrijfsel stamt uit de zestiger jaren van de vorige eeuw is het tijdloos en universeel. We stappen allemaal wel eens met het verkeerde been uit bed en niets is dan goed, alles kost moeite, de wereld is uiterst oneerlijk. En dan moet de dag nog beginnen. 

We hoeven niet altijd zo wakker te worden om te constateren dat de wereld een bedrieglijke plek is, waarin zoveel misstanden bestaan dat het amper bij te houden valt. De zucht naar macht is alom tegenwoordig en bepaalt menselijke verhoudingen en onze verhoudingen tot de niet-menselijke wereld, zoals de dieren, de zeeën en de bossen. Bovendien kent de huidige tijd een geëngageerdheid, dat als je je niet druk maakt om iets (ongelijkheid, religie, racisme, antisemitisme, seksisme, alle ism-en, big Tech, big Ag, de vernietiging van de natuur, dierenleed, de pandemie, you name it) je je eigenlijk kapot zou moeten schamen. Immers, wat doe je dan? Sterker nog, wat voor mens ben je dan?

Iedereen een mening

Tuurlijk, een columnist zonder mening is geen columnist; of hij/zij doet tenminste alsof. En overdrijven is daarbij ook een kunst. Maar daarbuiten vliegen de meningen je zo wat om de oren. Op het internet, social media, op straat. Ik ben geneigd om vrijwel meteen die van mijzelf te uiten over de onderwerpen die belangrijk voor me zijn. Zoals velen dat doen. Er is zoveel lawaai, vooral als je het binnenlaat en geen grenzen stelt. En ook in landelijk Mallorca kan alle (on)zin zomaar binnenwaaien. In het huidige engagement, is het bijna een gave om eerst eens flink achterover te hangen en, als je wilt tenminste, de verschillende meningen eens voorbij te laten komen, voordat je gelijk je mond opentrekt. Eigenlijk, is het vooral je ego dat spreekt, dat van zich wil laten horen, dat wil overtuigen. Ooit wel eens gedacht dat je er volledig naast zit? Nee, dat dacht ik al. Toch goed om daarmee ook eens rekening te houden. Ik ga het vaker proberen in ieder geval.

De reden waarom ik dit schrijf – het is een vreemde kronkel, zeker – is dat het klimaat waarin je leeft, ik bedoel het meteorologische klimaat, je een handje helpt bij het achterover hangen in je stoel, niet veel te hoeven doen, en je opvattingen eens voor je te houden. Ja, zelfs over de varkens in de mega-stallen die omkomen van de warmte en wat daarvan de oorzaak is. Moet je nagaan. Zo belangrijk is je mening en daarmee gepaard gaande verontwaardiging nou ook weer niet. Zon en warmte leggen lam, zo zou je het ook kunnen stellen. Apathisch zelfs. En dat heeft nou net geen al te beste klank. Echter, als de temperaturen oplopen tot 30 graden en daarboven volgt automatisch ontspanning en dat hoeft heus niet altijd over te gaan in apathie. 

La la la land

Integenstelling tot de woorden van Clarice Lispector hierboven, stond ik vanochtend op met zo’n la-la-la gevoel. Weet je wel, zo’n gevoel na een nacht flink dansen en feesten – ik lag gewoon rond middernacht in bed, niks feest of dansen. Mijn normaal -lichtelijk- ochtend humeur was er ineens niet, omdat ik langer had geslapen dan op de dagen ervoor. Ik begon gelijk met een kop koffie met Dorus; thee sloeg ik over. Vandaag komt waarschijnlijk alleen dit stukje uit mijn handen en ik kook wat lekkers – we hebben nu groenten uit de tuin 🙂 Ik hoef verder niks van mezelf. Ik heb geen mening -inclusief die, die in mijn hoofd leven en onuitgesproken zijn. Ik luister alleen en leg de woorden waarschijnlijk naast me neer. 

Op social media las ik eens dat je dan een geprivilegieerd persoon bent. Diegenen die dagelijks gediscrimineerd worden, hebben immers nooit zo’n off day, zo’n dag dat ze er even niet zijn en alles onbekommerd laten. Evenmin de onderdrukten, de dissidenten in de Noord-Koreaanse concentratiekampen, de Palestijnen in Israël, de Oeigoeren in China, vluchtelingen, Iraanse activisten achter slot en grendel, de jongens en meisjes in de textiel-industrie, de koeien die voortdurend melk moeten produceren totdat ze volledig uitgemolken zijn om vervolgens te worden afgemaakt. 

Of ik geprivilegieerd ben? Waarschijnlijk wel. Met verontschuldigen over privileges schiet de mensheid geen moer op. Dat mogen anderen doen, als ze het al überhaupt menen. Want wie wil nou zijn of haar leven ruilen met de hiervoor genoemden?

Con Amor,

Eva 

Photo: Content Pixie/Unsplash