Afgelopen december, een week voor kerstmis, verhuisden we naar Mallorca. Na bijna zes, zonnige jaren op Ibiza te hebben gewoond, vonden we het tijd voor verandering. We begonnen ons Ibizaanse avontuur bij een ecologische woongemeenschap, waar we ruim twee maanden woonden in een bijzonder ecologisch kalkhuisje van waar we uitkeken over een idyllische vallei met aan de horizon een puntje zee van het geliefde Cala Comte.

Vakantie-gevoel

We besloten dit eco leven te verruilen voor een leven pal aan zee, aan de zuid-west kust van Ibiza. Via een lieve Spaanse vriend konden we een klein appartement huren dat ver uitkeek over de Middellandse Zee. Daar woonden we vijf droom-jaren, dat veel weg had van een eindeloze vakantie, maar na vijf jaar was het wel weer goed en we vertrokken naar waar we begonnen waren. Dorus had de afgelopen jaren kunnen experimenteren met het bouwen van een ‘tiny home gypsy wagon’, dus nu was het tijd om deze woning, gebouwd met bloed, zweet en tranen, van pallets en gerecyclede materialen, te testen. 

Narcist

Na een maand wisten we al dat we geen jaren zouden blijven (en dat was zeker geen complete verrassing). Dat lag niet aan de woning, maar aan de man die aan het roer stond van de ecologische woongemeenschap. De man, die vermoedelijk een narcist is, en waardoor het extreem moeilijk was zijn lelijke gedrag te negeren. 

Ik kan gerust zeggen dat we, en de voornamelijk fijne mensen die we daar ontmoet hebben, omringd waren met niet al te beste energie zodra hij in de buurt kwam. We trokken elkaar er doorheen, lachten erom hoe bizar het allemaal was en ondanks de woede die ik zo nu en dan voelde als ik merkte hoe deze man – die in eerste instantie charmant kon zijn – neerkeek op vrouwen, inclusief zijn eigen vriendin, had ik deze laatste negen maanden “community life” op Ibiza niet willen missen. Ik ben er flexibeler en meer open door geworden, heb geleerd plantaardig te koken voor grote groepen, mijn zenuwen of het eten wel goed en lekker is, te bedwingen en het heeft mij een inkijkje gegeven in de menselijke psyche.

Popie-jopie

Ibiza, ik mis het wel eens. Wat ik dan mis is het kleinschalige (Mallorca is 6,5 keer zo groot), het hippie-achtige, vrijzinnige en hedonistische. Maar de groepjes, popie jopie, vaak zelfingenomen Nederlanders die op het eiland wonen of als toerist komen, en die je al van veraf hoort, ik ben zo blij dat ik daarvan verlost ben. Ik heb altijd geweten dat er een moment zou komen dat ik daar genoeg van zou krijgen, ook aan de grote stroom (Nederlandse) toeristen die het eiland jaarlijks aandoet en de schadelijke impact die dat op het eiland heeft (water-schaarste, vervuiling van de zee en de natuur).

Waar de Nederlandsers geen genoeg van Ibiza kunnen krijgen, lijkt het hier op Mallorca de Duitsers te zijn, die hier een tweede huis hebben en volop vakantie vieren. Wie had ooit gedacht dat ik momenteel liever Duits hoor dan mijn eigen taal? Toch zijn het vooral de lokale mensen, die op het kneuterige dorpsplein een biertje of wijntje komen drinken op een van de terrasjes, dat niets meer is dan her en der een paar tafels en stoelen. Gisteravond kon je ons hier ook vinden. Er wordt amper Spaans gesproken, het is de lokale taal, het Mallorquin, dat hier de voertaal is. Om nou te zeggen dat het een mooie taal is, nou nee.

Puur Spaans

Waar Ibiza pittoreske is met haar prachtige baaitjes en een vrije, dromerige sfeer ademt, vind ik Mallorca – vooralsnog – rustiek, landelijk en “puur Spaans” aanvoelen. We moeten nog veel ontdekken, vooral de kust en de bergen, dus mijn beeld van Mallorca is weliswaar incompleet. 

Maar deze twee zuster-eilanden zijn als dag en nacht. Waar het ene zusje de boho-queen en de artistieke, hedonistische, zwevende vrijheidsliefhebber is, niet zelden in een witte Range Rover, is het andere zusje, back to basics, stevig met twee benen op de grond, en doet zich niet beter voor dan ze is; ze durft echt te zijn, neemt niet meer, maar zeker ook niet minder plaats in, is no-nonsense en rijdt in een oude pick-up of op een snelle racefiets.

Schamel loontje

Nu is het leven op Ibiza echt niet altijd een leven, zoals je vaak op Instagram voorbij ziet komen: glamorous, happy en een en al hippie-vrijheid. Een Spaanse vriendin van me, die in de hotellerie werkt, maakt in het zomerseizoen wel 70 of meer uur per week, tegen een schamel loontje, maar wel met een belachelijke hoge huur elke maand. Want alles is langzamerhand steeds duurder geworden op Ibiza: woningen, horeca, winkels. De hebzucht waait hier rond. In de winter heeft ze het altijd moeilijk, omdat er geen werk is en ze altijd bezig moet blijven van zichzelf. Ze krijgt “paro”, een uitkering in de winter, zoals zo velen werkzaam in het hotelwezen, maar gelukkig is ze er allerminst onder. 

Overleven

Een Nederlandse vrouw die ik kende, een yoga-docent, vond de winters eenzaam en stil en ze moest overleven door een gebrek aan financiële middelen. Inmiddels is ze vertrokken van het eiland. Door de hevige gevolgen van Covid-19 kon ze de aanstaande winter op Ibiza niet meer met een gerust hart tegemoet gaan. En zo zijn er nog veel meer verhalen; van mensen die komen en gaan. Want dat zijn er heel wat. Ook mijn dierbare vriendin uit Nederland heeft een tijdje op Ibiza gewoond, maar het was niet wat ze ervan verwachtte en ook de winters waren moeilijk voor haar.

Toen ik op Ibiza werk vond, was het eerste wat mensen aan me vroegen of het werk het hele jaar door was. Dat was het ja, dus ik had blijkbaar geluk. En voor een tijdje werkte dat prima.

Ik las laatst treffende woorden over Ibiza van een Zweedse schrijfster, die ik een keer heb mogen ontmoeten:

“ Ibiza gets so many attributes by its lovers and haters. An island that leaves no one untouched — everyone has an opinion. When I first came here, I fell in love with the feeling of freedom that so many of us feel here. No judgement, just be yourself- vibe. I still love that about Ibiza and I think it’s the most important connection I have to this place. 

But there is so much more lurking beneath the surface. So much jealousy, back stabbing, gossiping, money related darkness and of course the whole drug world. The underbelly of the place is massive and should not be brushed under the beautiful surface. This island has always attracted the freaks, the artists, the freedom lovers and the creators. But it’s also hosting a lot of toxic and addicted people, narcissists and psychopaths, money hungry/power hungry people and general darkness. 

We cannot be whole if we don’t see the full picture. We cannot be real and authentic by closing our eyes to the truth. There is no light without darkness. “

(@lindamariakarlsson/instagram)

Warme deken

Ik mis Ibiza wel eens. Ik zal altijd van dit Mediterraanse eilandje blijven houden, wat ze ook over haar zeggen. Als ik terugdenk aan onze Ibizaanse jaren, word ik zowat overspoeld door een golf van liefde. Ondanks de teleurstellingen die ik ook heb gekend, voelt ze als een warme deken, die ons weer verwelkomt, zodra we voet aan wal zetten. Zo is het.

Vooral elke keer wanneer vrienden en familie ons trouw bezochten (en we hebben heel wat bezoekjes van ze gehad), leek de tijd zorgeloos te zijn.

Achteraf heb ik me gerealiseerd dat ik in de loop der jaren heel wat mensen heb ontmoet op Ibiza, terwijl we samen echt nog veel socialer hadden kunnen zijn, en ik ook best wat tijd alleen heb doorgebracht. Het zijn geen diepe vriendschappen, maar toch op een bepaalde manier waardevol; en dan vooral de momenten van de “masker-af” gesprekken. Er is veel “lucht” op Ibiza en als je niet uitkijkt, waai je zo weg.

Mallorca is het nu. Het is het aardse dat ik heel sterk voel hier, het boerse, landelijke, rustieke, maar nog steeds Mediterraanse. Het bevalt me. Geen fel witte, blok-achtige huisjes, maar aarde-kleurige, stenen huizen. Zal ik van het no-nonsense, toch wel ingetogen, zusje net zoveel gaan houden?

De tijd zal het leren. 

Con Amor,

Eva